Profesjonalizm?

Data 29.07.2014, 11:40:00 | Temat: Felietony

Jeżeli dwie kobiety są koleżankami, to co potrafi je poróżnić? W pierwszej kolejności walka o względy mężczyzny, ale zaraz na drugim miejscu są pieniądze. Mamona jest w stanie poróżnić wszystkich i zawsze, więc historia, którą opowiem, nie jest niczym niezwykłym. Trzeba ją jednak opowiedzieć, bo chodzi o standardy. Jeśli w polskim jeździectwie są osoby, które chcą uchodzić za profesjonalistów, czy to jako zawodnicy, czy jako trenerzy, czy też jako pośrednicy w handlu końmi, to powinni dbać o to, aby przestrzegać zasad, które profesjonaliści przestrzegać powinni. Jest to w interesie nas wszystkich, koniarzy. Jeśli zaś są tacy (lub takie), którzy nie tylko tych zasad nie przestrzegają, ale je łamią i to w drastyczny sposób, to warto rozpowszechniać wiedzą, kto na nasze zaufanie i na miano profesjonalisty nie zasługuje.

Anna P. uprawiała kiedyś WKKW. Potem przerzuciła się na skoki. Po rozstaniu z pewnym profesjonalnym ośrodkiem z północy Polski zakotwiczyła się w innym profesjonalnym, ale podwarszawskim ośrodku. Z tą różnicą, że w tym pierwszym była zatrudniona, a w tym drugim działa już na własną rękę. A właściwie na dwie pary rąk, bo wyszła za mąż za pewnego skoczka z polskiej czołówki, z którym doczekała się potomka. Oboje założyli firmę o ambitnej nazwie, która ma świadczyć o profesjonaliści ich usług. A te obejmują szeroki wachlarz działań, od prowadzenia treningów ludzi, dosiadania obcych (sprzedażnych) koni i startowania na nich (oboje), pośredniczenia w handlu końmi, itp.

Ewa K. jest zawodowcem w branży PR i marketingu, ale była amatorką, jeśli chodzi o jazdę konną. Postanowiła jednak swoje życie bardziej związać z końmi. Porzuciła jakąś tam korporację, a swoje umiejętności i doświadczenie zawodowe wykorzystuje teraz w jeździectwie. Organizuje szkolenia, na które udaje jej się zapraszać światowe gwiazdy, i coraz bardziej inwestuje w konie i swoją pasję sportową. Zaczęła starty w skokach przez przeszkody i doszła do poziomu 125 cm.

Panie się poznały i zakolegowały. Kiedyś usiadły i zaczęły omawiać pewien problem. Anna P. zaczęła się zastanawiać, jak rozszerzyć swoje trenerskie usługi, jak zdobyć większą liczbę klientów. Ewa K. pospieszyła jej wówczas z pomocą. Zaoferowała, że zorganizuje szkolenie z Anną P. w roli głównej. Jak powiedziała, tak zrobiła. A że ma w tej materii już duże doświadczenie, szkolenia się odbywały i były owocne. W nowych klientów i w opłaty, jakie od niech pobierała Anna P. Ewa K. nie wzięła za swój wkład ani grosza. Potraktowała to jako pomoc koleżeńską. Był to pewien epizod w życiu obu pań, bo trzeba powiedzieć, że ich kontakty nie były jakoś szczególnie bliskie. Ot, koleżanki.

Zamiana

W jeździeckim życiu Ewa K. doszła do sporego już stadka koni, które postanowiła w pewnym momencie zredukować. Doszła do wniosku, że należy sprzedać konia nr 2 (a może nr 3) ze swojej stajni. Była to 6-letnia klacz hanowerska, zaczynająca skoki na poziomie LL. Nazwijmy ją Gamma. Zwróciła się wówczas do Anny P. o pomoc. Gamma trafiła do stajni Anny P. Pierwotnie klacz miała być sprzedana, a Anna P. miała otrzymać prowizję za swój wkład w to, że koń znajdzie nowego właściciela. Jednak stało się inaczej. Anna P. zaproponowała Ewie K. zamianę. W zamian za Gammę zaoferowała 2,5-letniego wałacha, urodzonego w Polsce, ale z niezłym zagranicznym „papierem”. Określiła go sportowym „prospektem”. Nazwijmy go Benton. Wałach ów był własnością Anny P. i jej męża i miał być w przyszłości jego koniem sportowym. Ponieważ nie koniecznie chciało im się na niego czekać, stąd propozycja zamiany. Ewa P. z kolei po namyśle stwierdziła, że ona poczekać na Bentona może, bo w tej chwili ma konia (czy nawet dwa konie) do sportu. Zaczęła się więc procedura zamiany koni.

Anna P. Gammę znała już wcześniej, a dokładniej poznała ją, kiedy ta trafiła do jej stajni, pierwotnie w celu sprzedaży. Ewa K. Bentona nie znała i do momentu sfinalizowania transakcji nie poznała osobiście! Zobaczyła tylko film z zimy, kiedy koń skacze małe przeszkody w korytarzu w hali. Dostała zapewnienie od Anny P. że Benton miał robionego przez znanego w Polsce lekarza weterynarii tifa i że wszystko jest z nim w porządku. Miał co prawda kiedyś pękniętą kiedyś kość rysikową, ale to się zagoiło i nie zostawiło żadnych złych następstw.

Kiedy przyszło do podpisania umowy zamiany, Anna P. zaproponowała, aby wpisać 1000 zł jako wartość Bentona, choć wcześniej w ofercie sprzedaży (bo Benton był oferowany w dostępnym w internecie portalu) wyceniła go na 4000 euro. I wreszcie panie umowę podpisały.

Anna P. stała się właścicielką Gammy. Tę 6-letnia hanowerską klacz szybko sprzedała kolejnej osobie. Prawdopodobnie za cenę w granicach 20-25 tys. zł. Choć Ewa K. rozmawiała z nową właścicielką i ta nie odmawiała informacji, trzeba jednak używać określenia „prawdopodobnie”, bo płacił ojciec nowej właścicielki, a koń był jego prezentem dla córki, która dokładnej sumy nie zna. Pewne jest tylko to, że ceną wywoławczą było 28 tys. zł.

Canton

Ewa P. pojechała zabrać Bentona ze stajni, gdzieś tam w Polsce, w której przebywał na odchowie. Dopiero wówczas zobaczyła konia na własne oczy. I się przeraziła. Kiedy się ogląda jego skoki w korytarzu, koń jest filmowany z boku. Koń jak koń, skoki jak skoki. Nic rewelacyjnego, ale też nic niepokojącego. Ale dopiero kiedy się go obejrzy z przodu widać, jakim jest destruktem. Klatka piersiowa szerokości zeszytu szkolnego i koślawe nogi. Na dodatek nakostniak na wewnętrznej prawej przedniej, który już teraz powoduje bolesność, niezwykle trudnego w leczeniu ścięgna mięśnia międzykostnego.

Canton

Kiedy Ewa K. zaczęła drążyć temat, okazało się, że wspomniany, znany lekarz weterynarii, owszem zrobił zdjęcia Bentonowi. Same zdjęcia, ze względu na młody wiek konia wyglądają dobrze. Jednak ów lekarz poza zdjęciami przekazanymi Annie P. wypowiedział swoją opinię – że koń nie będzie się nadawał do sportu! Co więcej, jasno powiedział, że nie będzie się nadawał nawet do rekreacji. Zwyczajnie jest końskim kaleką. Tego jednak Anna P. Ewie K. nie powiedziała. O nakostniaku i koślawych przednich nogach też nie.

Canton

Kiedy Ewa K. pokazała zdjęcia nóg Bentona robione z przodu pewnej niemieckiej gwieździe, którą akurat ściągnęła do Polski na kolejne szkolenie, ta wypowiedziała taką oto opinię: że gdyby to ona pojechała z zamiarem kupna konia skuszona ofertą, to po obejrzeniu go zażądałaby od oferującego zwrotu pieniędzy za benzynę i obrugałaby go, gdyż jest niedopuszczalne, aby konia-destrukta oferować do sprzedaży jako „sportowego prospekta”, nawet jeśli ma dobry rodowód.

Zrozpaczona Ewa K. próbowała odwrócić zamianę. Próbowała apelować do sumienia Anny P., argumentując, że ta zataiła przed nią istotne, a dobrze jej znane fakty, że Benton jest destruktem. Nic nie wskórała. Po pewnym czasie zorientował się tylko, że Anna P. przeprowadziła coś w rodzaju „ataku wyprzedzającego”. Kiedy Ewa K. spotykała się ze wspólnymi znajomi, okazywało się, że oni już historię owej nieszczęsnej zamiany znają. Tylko w wersji Anny P. Otóż według tej wersji, Ewa K. miała świadomość wad Bentona. Mało tego, podobno szukała właśnie takiego konia, co się nie nadaje do sportu, bo poszukiwała konia na spacery. Bo zrozumiała, że skoro się boi jeździć sportowo, to pozostają jej tylko jazdy spacerowe. A z kolei Gamma była kompletnie dzika, niebezpieczna pod siodłem i nic nie potrafiła.

Oczywiście wszystko to jest nieprawdą. Ewa K. rozwija się sportowo. Ze skoków przerzuciła się na WKKW i niedawno wygrała jedną z serii klasy L na zawodach międzynarodowych w Baborówku. A o charakter i umiejętności Gammy można zapytać jej nową właścicielkę. Zresztą kiedy to Anna P. oferowała na sprzedaż Gammę, w ogłoszeniu można było przeczytać: „Bardzo grzeczna i ufna”.

Naiwność i obrzydliwość

Jak sprawa się skończyła? Anna P. ma na koncie ok. 20-25 tys. zł. Ewa K. oddała Bentona za darmo komuś, kto jest świadom jego wad i mu one nie przeszkadzają. Zapewne nie ma ambicji sportowych.

Czas na podsumowanie tej mało przyjemnej bajki i morał. Kiedy wysłuchałem tej historii, nie mogłem uwierzyć, że ktoś może zdecydować się na zamianę swojego konia na innego, nie oglądając tego nowego! Polegać tylko na zdaniu kogoś, kto oferuje konia, to skrajna… nie będę używać mocnych słów, bo nie chcę pogrążać i tak już zdołowanej Ewy K. Pozostańmy przy określeniu „skrajna naiwność”.

Drugi raz naiwnością Ewa K. wykazała się, kiedy podpisała umowę, gdzie wartość zamienianych koni została wyceniona na 1000 zł. Dlaczego Ewie K. nie zapaliło się wówczas czerwone światełko – trudno zrozumieć.

Inny aspekt tej sprawy, to jej ocena moralna. Chodzi mi o to, że Anna P. sporo zawdzięcza Ewie K. Były koleżankami (oczywiście już teraz nie są). Oszukać swoją koleżankę, wobec której ma się dług wdzięczności – to wyjątkowo obrzydliwe.

I na koniec najważniejsze. W handlu końmi zawsze był, jest i będzie pewien aspekt „naciągania klienta”. Jednak co innego naciągnąć kogoś w ten sposób, że wmówić mu, że to jest koń z olbrzymią przyszłością, który za jakiś czas będzie pokonywał swobodnie parkury 160 cm, choć na razie bierze udział w konkursach 100 cm. Jeśli ów koń jest zdrowy, do sportu się nadaje, przeszkody skacze, nie ma ukrytych wad, ma dobre pochodzenie, to kto może na pewno stwierdzić, że faktycznie tego konia czeka wielka przyszłość, albo odwrotnie – na jakiej podstawie ktoś może z całą pewnością stwierdzić, że ów koń nigdy parkurów 160 pokonywać nie będzie. Jeśli więc ktoś zapłaci za takiego konia np. 100 tys. euro, to jego sprawa. Sprzedającego nikt nie ma prawa nazwać oszustem.

Jednak co innego sprzedawanie konia o widocznych wadach użytkowych i nie poinformowanie o tych wadach kupującego, który decyduje się na kupno konia bez oglądania go, polegając na „profesjonalizmie” sprzedającego (pomińmy już wątek kolegowania się i długu wdzięczności). Takim postawom należy się przeciwstawiać.

Pozdrowienia dla Kulawego Konia

Tak się złożyło, że ostatnio tym samym problemem - nieuczciwości naszych pożal się Boże profesjonalistów – zajął się mój nieznajomy mi kolega po blogu (Koń Kuleje), którego przy okazji pozdrawiam. Do tych wszystkich historii można dodać powszechne zjawisko, kiedy to rodzicom dzieci rozpoczynających przygodę ze sportem jeździeckim pomagają w wyborze koni trenerzy. Często niestety jest tak, że trener doradza kupno konia, o którym wie, że miał (i ma) trudny charakter, albo ciężkie przejścia pod poprzednim jeźdźcem i dla dziecka się nie nadaje, albo że jest kulawy bądź „trzeszczkowy”, a mimo to go poleca. Oczywiście nie za darmo. Bierze „dolę” od sprzedającego, a że potem dziecko i rodzice mają kłopot!? No cóż, zawsze można na coś zwalić, albo na to, że dziecko nie ma talentu, albo że koń zaczął kuleć dopiero teraz, co zawsze się przecież może zdarzyć, albo jeszcze coś innego się wymyśli. Ważne, że procent od sprzedaży konia jest w kieszeni.

Z takim postawami powinniśmy walczyć jako środowisko, gdyż są one dla nas wszystkich groźne. One godzą w nas wszystkich, nie tylko w oszustów. One godzą w jeździectwo jako takie. A jeździectwo to my wszyscy. Trzeba dążyć do wyeliminowania takiego pseudoprofesjonalizmu z naszego grona. I temu ma ten tekst głównie służyć.

Marek Szewczyk

PS. Inicjały bohaterek oraz nazwy koni zostały zmienione na potrzeby tego tekstu.

Ten artykuł pochodzi ze strony HipoLogika Marka Szewczyka
https://hipologika.pl

URL tej publikacji:
https://hipologika.pl/modules/news/article.php?storyid=42