Klęska w Paryżu

Data 3.12.2019, 10:38:26 | Temat: Felietony

Paryski czempionat świata koni arabskich zakończył się klęską polskich koni pochodzących z państwowych stadnin. Jedyny medal – wiceczempionat świata klaczy młodszych – zdobyła 4-letnia Eralda wyhodowana przez Krzysztofa Goździalskiego, ale już w obcych rękach.

Wyraźnie też było widać, że klacze urodzone w polskich państwowych stadninach, ale pokazywane przez trenerów pracujących dla obecnych właścicieli bądź dzierżawców okazywały się lepsze od tych, które przygotowywane były w Michałowie czy Janowie Podlaskim.

Nie zamierzam opisywać wyników w poszczególnych klasach czy w czempionatach – zainteresowanych odsyłam do strony czempionatu świata – http://www.arabianessence.tv/events/a ... mpionship-2019-paris/220/ bądź do artykułu Aliny Sobieszak na portalu „Świat Koni” – https://swiatkoni.pl/arabski-pociag-na ... _XbpptSxve0xacEV1iTyjRPgA.

Spróbuję postawić diagnozę, dlaczego polskie koni, zwłaszcza te przywiezione z polskich stadnin, wypadły tak słabo.

Trening pokazowych koni arabskich można pod pewnymi względami porównać do treningu koni sportowych, o którym co nie co wiem. Co prawda na pokazowych koniach arabskich się nie jeździ, ale są pewne analogie. Prezenter, który na co dzień biega z koniem arabskim, ustawia go „na stój”, pełni podobną rolę jak jeździec dosiadający konia w treningu sportowym. Każdy zawodnik, nawet ten bardzo doświadczony, osiąga lepsze wyniki, jeśli jest nadzorowany przez trenera. Określenie „nadzorowany” można zamienić na: „korzysta z rad trenera” bądź „jego treningi są konsultowane przez trenera”.

W gronie pracowników państwowych stadnin, którzy obecnie prezentują konie na pokazach, jest spora grupka ludzi dopiero rozpoczynających tę specjalizację. Jest też kilku panów, którzy już mają większe doświadczenie, ale są obecnie w nowej sytuacji. Przed lutym 2016 roku rolę trenerów-konsultantów, a także menedżerów (o tym więcej za chwilę) pełnili Jerzy Białobok w Michałowie i Marek Trela w Janowie Podlaskim. Ten pierwszy wyznaczył na prezentera na pierwszą rękę Mariusza Liśkiewicza, ten drugi zatrudnił świetny duet; Joanna Wojtecka – Paweł Kozikowski.

Ale ci pokazujący na drugą czy trzecią rękę też byli nadzorowani (konsultowani) przez panów Białoboka czy Trelę. Panowie ci potrafili też ocenić i wydać decyzję, czy danemu koniowi zmniejszyć obciążania treningowe, czy też zwiększyć. Czy dany koń powinien dostać mniej jeść, by stracić nieco wagi, czy też trzeba mu więcej sypać, aby nabrał masy, mięśni. A przede wszystkim obaj hodowcy mieli orientację w światowych trendach i wiedzieli, na jakie konie postawić. Poza tym potrafili też ocenić i podjąć decyzję, że jeśli jakiś koń mimo wysiłków nie był właściwie przygotowany do pokazów, to lepiej go zostawić w domu, niż narażać na szwank wypracowaną z takim trudem i nakładem sił i środków reputację stadniny.

I właśnie tego, czyli nadzoru trenerskiego i właściwych decyzji menedżerskich w procesie przygotowywania koni do pokazów, obecnie najbardziej brakuje. Nie można mieć pretensji do prezenterów, bo oni się starali, a o to, że nie miał nimi kto pokierować, trzeba mieć pretensje do innych. Nawiasem mówiąc, pracownicy obu stadnin, a zwłaszcza ci z Janowa, mają świadomość, że ponieśli klęskę. Ale pewnie nie do końca wiedzą dlaczego?

A kto powinien wiedzieć? Przede wszystkim hodowcy, bo p. o. prezesów są nowi w tej branży. Tymczasem ani na czempionat Europy, ani na czempionat świata nie pojechała Anna Stefaniuk, główny hodowca w Janowie Podlaskim. Czyżby Grzegorz Czochański już uznał, że wie o hodowli i pokazach wszystko i mu doradztwo hodowcy nie jest potrzebne? Wszystko na to wskazuje, tylko efekty takiego myślenia są opłakane.

A przy okazji pytanie – dlaczego do Paryża nie pojechała Euzona, która tak dobrze wypadła na czempionacie Europy? Kolejne pytanie – czy wystawienie słabo przygotowanej Adelity na tydzień przed aukcją na torze wyścigowym, było dobrym pomysłem? Podobno ktoś za nią oferował 200 tys. euro. Ale czy po tak odległym miejscu tej klaczy w klasie podtrzyma tę ofertę na aukcji?

Aby była jasność – ja (i inni miłośnicy hodowli koni arabskich w Polsce) się nie zmartwię, jak żadna z czwórki; Adelita, Atakama, Bambina, Pinga – nie znajdzie kupca lub dzierżawcy. Bo dla polskiej hodowli ubytek wszystkich tych czterech gwiazd były dużą wyrwą, którą byłoby ciężko uzupełnić.

Ale jeśli po Paryżu zimowa aukcja na Służewcu nie przyniesie spodziewanych efektów finansowych, to kto będzie za to odpowiedzialny?

A jest jeszcze jeden szczegół, który sugeruje, że coś się popsuło jeśli chodzi o pomysł zimowej aukcji. W Weronie, podczas czempionatu Europy, Simone Leo – czyli ten, który przyszedł z ofertą 200 tys. euro za Adelitę w imieniu jakiegoś swojego klienta – nie odstępował pana Czochańskiego na krok. Włoski pośrednik nawet wychodził do dekoracji janowskich koni, choć nikt nie wie z jakiego tytułu.

A tymczasem w Paryżu obaj panowie się wyraźnie unikali, obchodzili szerokim kołem. Coś się popsuło. Co – być może dowiemy się podczas aukcji 7 grudnia.

Marek Szewczyk

Ten artykuł pochodzi ze strony HipoLogika Marka Szewczyka
https://hipologika.pl

URL tej publikacji:
https://hipologika.pl/modules/news/article.php?storyid=443