Cztery aukcje

Data 10.08.2020, 22:20:00 | Temat: Felietony

Podsumowanie tegorocznej aukcji w Janowie Podlaskim zacznę od… Winter Star Horse Auction, która miała miejsce 7 grudnia 2019 roku na Służewcu. Dlaczego? Ano dlatego, że kilka dni przed tegoroczną Pride of Poland pokazała się informacja, że sfinalizowana została dzierżawa Pingi.

Tyle, że jest to inna dzierżawa niż ta, która została rzekomo przyklepana młotkiem aukcjonera na zimowej aukcji. Ta z grudnia miała przynieść 40 tys. euro, a Pinga miała rzekomo pojechać do Arabii Saudyjskiej. Takiej odpowiedzi udzielił mi 7 lutego pełniący wówczas obowiązki prezesa SK Janów Podlaski Grzegorz Czochański. Bo podczas aukcji nie dowiedzieliśmy się dokąd zostały sprzedane Adelita, Bambina i Amarena, ani gdzie została wydzierżawiona Pinga. Z odpowiedzi prezesa Czochańskiego wynikało, że wszystkie miały trafić do Arabii Saudyjskiej, a z wyników aukcji wychodziło, że na transakcjach związanych z tymi czterema klaczami stadnina janowska potrzebująca pieniędzy jak kania dżdżu, miała zarobić 405 tys. euro.

Tymczasem wszystko to okazało się nieprawdą. Żadna z tych klaczy nie opuściła stadniny. Żadne pieniądze za te klacze nie wpłynęły do kasy spółki. A wylot Pingi na dzierżawę, ale na inną, do USA w środku lata ostatecznie zamyka sprawę grudniowej aukcji na Służewcu. Z Zimowej Aukcji Gwiazd, bo tak została szumnie nazwana, został przetarg na konie trzeciej kategorii. Bo ostateczne wyniki tej nieszczęsnej aukcji są następujące: sprzedano 8 klaczy za 37 800 euro, co daje średnią 4725 euro. Na polskie pieniądze jest to ok. 150 tys. zł. Ciekawe, czy to pokryło choć część kosztów organizacyjnych tej nieszczęsnej aukcji?

Ponownie więc stawiam publicznie pytanie – kto powinien ponieść odpowiedzialność za tę zimową kompromitację?

Kto polityczną – wiadomo, minister rolnictwa Jan Krzysztof Ardanowski. Kto organizacyjną – też wiadomo, Tomasz Chalimoniuk, główny organizator wszystkich aukcji na państwowej hodowli konie arabskie w Polsce w ciągu ostatnich trzech lat. Ale jeśli obaj panowie zostali wpuszczeni w maliny przez kogoś innego, to przede wszystkim ten trzeci. A z moich nieoficjalnych informacji wynika, że były prezes janowskiej stadniny już podczas czempionatu świata w Paryżu wiedział, że oferta na Adelitę (wcześniej faktycznie złożona przez kogoś z Arabii Saudyjskiej) jest już nieaktualna. A miało to związek z kiepskim występem Adelity w Paryżu. Wiedział więc już na tydzień przed służewiecką aukcją, że będzie ona mistyfikacją. I była.

Ale cóż, żyjemy w kraju rządzonym przez PiS, a jest on rajem dla różnego rodzaju nieudaczników, oszołomów, kombinatorów czy wręcz oszustów (niepotrzebne skreślić). I pewnie - przynajmniej dopóki będzie rządził PiS – nikt żadnej odpowiedzialności nie poniesie.

A skoro już o Pindze mowa, to podam warunki, na jakich została wydzierżawiona do USA: za 75 tys. euro na półtora roku z możliwością wypłukania od niej dwóch zarodków. Jeśli się weźmie pod uwagę, że Pinga ma obecnie 16 lat i porówna to z ceną 180 tys. euro za dwa lata dzierżawy, kiedy miała 10 lat, a umowę podpisywał Marek Trela, to obecną dzierżawę należy ocenić pozytywnie. Głównie z punktu widzenia stanu finansów janowskiej spółki. Przypomnę, że ciągle nie wiemy, jaką stratą zakończył się dla stadniny rok 2019.

No i na koniec tej części jeszcze informacja kto jest tym nowym dzierżawcą. To Cedar Ridge Farm należąca do Amerykanki Lary Ames, u której w dzierżawie przebywa obecnie Perfinka. I w ten sposób przechodzimy do tegorocznej aukcji Pride of Poland. Obserwowałem ją uważnie i miałem wrażenie, że jestem na dwóch różnych aukcjach.

Aukcja prawdziwa

Gdy doszło do licytacji dziesiątego numeru z katalogu (wolę polski „numer” niż „lot”) wszyscy mogliśmy się poczuć, jak na aukcji z krwi i kości. Choć cena wyjściowa za Perfinkę była wysoka, bo 200 tys. euro, licytacja ruszyła z kopyta. Postąpienia następowały szybko, a emocje na widowni (w sieci pewnie też) były olbrzymie. Naliczyłem pięcioro licytujących, którzy zawzięcie między sobą rywalizowali. Jedną z nich była dotychczasowa dzierżawczyni, której fizycznie w Janowie nie było, ale licytowała przez pośrednika. Ale jej budżet skończył się gdzieś na wysokości 1 mln. Na wyższym poziomie skończył się budżet Mateuszka-Kłamczuszka, ale na szczęście został przebity, bo zdaje się, że ponownie licytował w imieniu mitycznych już rumuńskich kupców, a wiemy czym się kończyły takie licytacje na dwóch poprzednich aukcjach. Tak czy inaczej najwięcej determinacji wykazali kupcy z Arabii Saudyjskiej i tam ostatecznie trafi z USA (bo na aukcji jej fizycznie nie było) Perfinka. A trafi za 1 mln 250 tys. euro.

Cena rewelacyjna. Druga w historii polskiej hodowli, po janowskiej Pepicie (1 400 tys.), a tuż przed ceną michałowskiej Kwestury (1 125 tys.). Tak więc i ta trzecia, najmłodsza państwowa stadnina koni arabskich w Białce doczekała się swojej „milionerki”.

Dzięki tej cenie obecna władza może odtrąbić sukces (do tego jeszcze wrócę). Bo ogólny obrót głównej aukcji wyniósł 1 587 tys. euro. To więcej niż rok temu (1 396 tys.) nie mówiąc już o latach 2017 i 2018.

Aukcja wlokąca się

Zarówno przed Perfinką, jak i po niej, aukcja wyglądała zupełnie inaczej. Podobnie jak przed rokiem zarówno Frederick de Backer – aukcjoner, jak i Erik Blaak – angielskojęzyczny spiker (w języku polskim mówił Mariusz Rytel) „wyduszali” z potencjalnych klientów, najpierw pierwsze postąpienia, a potem te kolejne. Czekali często na nie bardzo długo. Za długo. Tempo siadało, momentami było nudno.

No i wydusili w końcu za pozostałych 8 klaczy i dwa zarodki 337 tys. euro, czyli średnio (bez Perfinki) – 33 700 euro. Ceny nie powalają na kolana, ale w dzisiejszych czasach nie ma co narzekać. Każdy grosz się liczy.

Ja ponarzekam na co innego. Na brak elastyczności co do cen rezerwowych i dziwny – momentami – układ cen wyjściowych. Dużo lepsza Lawinia wyszła z ceną rezerwową 50 tys. euro, by ostatecznie zmienić właściciela za 95 tys., a przy słabszej Celicie na wstępie zażądano 80 tys. euro. No i nie wzbudziła żadnego zainteresowania. Być może gdyby aukcjoner rozpoczął od 20 tys. to i tak nie uzyskałby ceny minimalnej, ale byłaby szansa na jakąś licytację. A tak nie było żadnej. A to zawsze robi smętne wrażenie.

Z kolei w przypadku Florissimy, która raczej nigdy nie będzie gwiazdą prestiżowych pokazów, należało na szybko podjąć decyzję, by obniżyć ustaloną wcześniej cenę minimalną i sprzedać ją za 50 tys. euro, które ktoś chciał zaoferować, ale już 60 nie chciał dać. I ta dwuletnia córka Sahm El Arab (przeciętny reproduktor) zeszła niesprzedana. A 50 tys. euro za tę klacz wydawało się całkiem dobrą ceną.

Jeśli chodzi o czas trwania aukcji, to przeciętnie wyszło ok. 10 minut na klacz. Biorąc pod uwagę, że licytacja Perfinki trwała dużo dłużej, ale w jej przypadku czas zleciał jak z bicza trzasł, to na pozostałe klacze wychodziło nawet po 13-15 minut. Na aukcjach folblutów (i to za znacznie większe pieniądze) wychodzi po 1,5 minuty na konia. Dodatkowo ten czas się wydłużał, bo po zejściu klaczy czy to sprzedanej, czy nie sprzedanej, często czekaliśmy kilka minut na następną (a powinna stać w korytarzu, w blokach startowych). Zabrakło kogoś bystrego i znającego się na tej robocie z Polski, kto by sprawnie zawiadywał ruchem między ringiem a stajnią z pomocą krótkofalówek i dobrym pomocnikiem w stajni. Brakowało tego też podczas czempionatu.

No i jeszcze jedno. Niepotrzebnie Tomasz Chalimoniuk przy każdym koniu podchodził do aukcjonera i wręczał mu w kopercie cenę minimalną (zwaną z angielska rezerwową). Oczywiście transparentność ważna rzecz, ale wystarczyłoby, aby na początku aukcji podszedł raz i na oczach wszystkich uroczyście wręczył jedną kopertę z wszystkimi cenami. I tak potem nikt nie mógłby ich podejrzeć, ani tym bardziej komuś przekazać, a tak, każdorazowe podejście do aukcjonera dodatkowo wydłużało czas.

Może ktoś powiedzieć, a gdzie mamy się tak spieszyć? Jest niedziela, widzowie i kupcy przyjechali specjalnie na tę okazję do Janowa, więc dla nich pewnie nie ma to takiego znaczenia, czy aukcja będzie trwała dwie czy cztery godziny. Otóż nie wolno tak myśleć. Po pierwsze jest to widowisko, a każde widowisko powinno mieć swoje tempo i zwartość. A poza tym pamiętajmy, że tysiące widzów na całym świecie oglądało czy to pokaz, czy aukcję w internecie. A dla tych, którzy to robili między innymi zajęciami zaplanowanymi na ten dzień, nie było wszystko jedno, czy to trwało 4 czy 2 godziny.

Jeśli chodzi o aukcję organizatorów należy pochwalić za oprawę. Namiot zdał egzamin (o namiocie napiszę więcej przy następnym tekście, a będzie on o narodowym pokazie). Dobra była relacja telewizyjna, a właściwie należałoby powiedzieć internetowa. Dobra, bo kamera śledziła nie tylko aukcjonera czy klacz, ale przede wszystkim te sektory stolików, przy których siedzieli aktywnie licytujący w danym momencie. A to dla widzów przy komputerach było szczególnie istotne.

No i pomysł z kolorami świateł: zielone - jak koń osiągał cenę minimalną, czerwone – jak trzeba było ogłosić, że schodzi niesprzedany, to było dobre. Co prawda w pełni zagrało dopiero podczas aukcji letniej, ale wiadomo, początki zawsze są trudne.

Aukcja czwarta

Nie byłem na aukcji letniej, więc nie będę się o niej rozpisywał. Z relacji jakie zebrałem, wynika, że tempo było lepsze, że wszystko szło sprawniej, włącznie z owymi światłami. Każdy koń wychodził z ceną wejściową 5000 euro, co zachęcało do licytacji i usprawniło ją.

Na 23 konie (bo tym razem też ogiery) sprzedano 15 za 157 tys. euro, co daje średnią 10 466 euro. Bardzo przyzwoity wynik.

A łączny wynik obu aukcji wzrósł do 1 744 tys. euro.

Czyj sukces?

Minister Ardanowski był w Janowie Podlaskim w niedzielę i kilka razy zabierał głos. Przy okazji włączał starą, zdartą płytę o dyfamacji (jego ulubione słowo), o tym jak to opozycja powinna przepraszać, bo oczernia polską hodowlą i szkodzi jej, a przecież wszystko jest OK. A dobry wynik aukcji głównej i rewelacyjna cena za Perfinkę, dostarcza mu argumentów do takiej postawy.

Tak, cena za Perfinkę to niewątpliwie sukces. Tylko czyj? Czy Perfinka to koń wyhodowany przez następców wyrzuconych z hodowli Jerzego Białoboka, Marka Treli czy Anny Stojanowskiej? Otóż nie.

Perfinka urodziła się w roku 2011, a więc zanim jeszcze Krzysztof Jurgiel zezwolił na destrukcyjne ruchy kadrowe. Jej ojcem jest wyhodowany w Michałowie przez Jerzego Białoboka Esparto (syn Eksterna). Matka, czyli białecka Perfirka, jest po og. Gazal Al Shaqab, którego do Polski sprowadził Marek Trela. A Perfinka urodziła się z planu stanówki, który układała Anna Stojanowska. W roku 2010 dyrektorem w Białce był Jerzy Urbański, ale praktycznie nie było hodowcy, więc tę rolę zdalnie pełniła Anna Stojanowska (podobnie jak dziś w Janowie Podlaskim).

Popatrzmy na drugą co do wysokości cenę Pride of Poland, czyli 95 tys. euro za Lawinię. Urodziła się w 2008 roku w Michałowie, czyli jej hodowcą jest Jerzy Białobok.

Dopiero w przypadku trzeciej co do wysokości ceny – 70 tys. euro za jeszcze nienarodzone źrebię Emandorii – można mówić o wkładzie obecnie kierujących stadniną w Michałowie, bo to oni zdecydowali o użyciu nasienia og. Marajj. Śmiem jednak twierdzić, że większym magnesem dla kupującego była Emandoria – wyhodowana przez Jerzego Białoboka – niż ojciec tego źrebaka, który ma się urodzić w marcu 2021 roku.

Czwarta co do wysokości cena, to 55 tys. euro za nienarodzone jeszcze źrebię klaczy Enezja, która – podobnie jak przyszły źrebak po og. Emerald J – jest własnością prywatnej stadniny Falborek Krzysztofa Goździalskiego.

Widzi ktoś sukcesy „dobrej zmiany” w procesie wyhodowania najdroższych koni tegorocznej aukcji Pride of Poland (inne czynniki, jak organizację aukcji, zostawmy na boku)? Bo ja nie widzę.

Te słowa dedykuję ministrowi Ardanowskiemu i wszystkim piewcom „dobrej zmiany” w państwowej hodowli koni arabskich w Polsce. A tych nie brakuje.

Marek Szewczyk

Ten artykuł pochodzi ze strony HipoLogika Marka Szewczyka
https://hipologika.pl

URL tej publikacji:
https://hipologika.pl/modules/news/article.php?storyid=486