Jesteś członkiem Rady - żyrujesz - Wersja do druku - Felietony

Jesteś członkiem Rady - żyrujesz

Data 11.01.2018, 2:10:06 | Temat: Felietony

Przeczytałem ostatni wpis Marka Grzybowskiego na jego blogu „Koń, a sprawa polska”. Inspiracją do powstania tekstu pt. „Wzrost i upadek” jest artykuł profesor Krystyny Chmiel zamieszczony na portalu www.polskiearaby.com pt. „Program odkurzony”, nawiązujący do „Polskiego programu hodowli czystej krwi arabskiej” opracowanego w 2001 roku przez Izabellę Pawelec-Zawadzką, Mariana Budzyńskiego i autorkę artykułu.

Marek Grzybowski zajął się w najnowszym tekście tylko analizą źródeł sukcesów, a dokładnie tylko jednym z dwóch źródeł – a mianowicie państwowym systemie hodowlanym. O drugim źródle, czyli o odpowiednim programie marketingowym, a także o przyczynach upadku hodowli, ma napisać w kolejnym tekście.

Zastanowiły mnie te oto dwa zdania z początku tekstu autora:

Niewątpliwy sukces polskiej hodowli koni czystej krwi wyraża się zazwyczaj w milionach dolarów, tytułach czempionów, niezliczonych wypowiedziach publicystów, hodowców, pasjonatów. Nigdy jednak nie spotkałem się z żadną analizą, skąd ten sukces się wziął, sukces który mógłby być wzorem do powtórzenia w polskiej hodowli koni innych ras.

Marku! Ponieważ znamy się wiele lat i jesteśmy na TY, pozwól na kilka słów refleksji. I nie chodzi tylko o ten ostatni Twój wpis, ale także kilka poprzednich, które przy okazji sobie odświeżyłem.

Domniemam, że nie miałeś okazji do przeczytania mojego artykułu, jaki 16 lat temu ukazał się na łamach „National Geographic”, któremu redakcja polskiej wersji tego miesięcznika nadała tytuł „Końska arystokracja”. A w tym drugim określeniu nie chodziło tylko o konie, ale także o ludzi. Artykuł ten powstał na zamówienie „National Geographic”, a główne zadanie, jakie mi postawiła redakcja, było to, aby spróbować znaleźć odpowiedź na pytanie, dlaczego najlepsze na świecie konie arabskie rodziły się i rodzą się w Polsce, a nie na Półwyspie Arabskim.

Mam nadzieję, że udało mi się temu zadaniu sprostać. Zresztą zarówno Ty, jak i wszyscy czytelnicy mojego bloga mogą sobie sami wyrobić w tym względzie opinię. Dzięki uprzejmości „National Geographic” mogę bowiem zaprezentować ten tekst z roku 2002 (jego wersja w formacie pdf została dołączona do tego tekstu).

Wiem nie od dziś i wiedzą to wszyscy, którzy Cię Marku znają, że Twoim „konikiem” jest państwowa hodowla koni. Uważasz, że obowiązkiem państwa jest nadal prowadzić hodowlę koni arabskich, że to właśnie jej „państwowość” przyczyniła się głównie do odbudowy tejże po II wojnie światowej i do jej sukcesów, że przejęcie tej hodowli przez najpierw AWRSP, a potem ANR, czyli organy powołane głównie do sprzedawania i dzierżawienia majątku po PGR-ach i innych państwowych gospodarstwach, było błędem (jak to określiłeś? „Macoszy właściciel”?). I nadal uważasz, że państwo (ale poprzez inny organ nadzorczy) powinno się tą hodowlą zajmować, bo to gwarantuje ciągłość i fachowość.

Popieram ten pogląd. A mój artykuł sprzed lat, chociaż dotyczy kilkuset lat, a nie tylko okresu po II wojnie światowej, wpisuje się w Twoje tezy. Mocno podkreślałem w swoim artykule, że decydującym czynnikiem było olbrzymie zaangażowanie ludzi, którzy tę hodowlę prowadzili, oraz ich wielkie znawstwo. Podkreślałem też, że dzięki temu, iż po II wojnie światowej arabskie stadniny były państwowe, Andrzej Krzyształowicz mógł pracować w Janowie Podlaskim 51 lat, a Ignacy Jaworowski w Michałowie – 43.

Wtedy, w 2002 roku, w obu stadninach rządy pełnili już (odpowiednio) Marek Trela i Jerzy Białobok. Nie pisałem wówczas o świetnych efektach tej ciągłości, jaką obaj prezesi-następcy zapewnili obu stadninom, bo byli dopiero na początku drogi.

Ta ciągłość została brutalnie i bezsensownie przerwana 19 lutego 2016 roku i to z bardzo niskich pobudek: dwóch prywatnych hodowców, którzy mieli dostęp do ucha ministra Krzysztofa Jurgiela wsączyło mu do niego jad i lawina została uruchomiona.

Marku, wróćmy do teraźniejszości. Jak już mówiłem, przeczytałem też inne twoje teksty. Podzielam Twoje zastrzeżenia do projektu „Narodowego Programu Hodowli Koni w Polsce” stworzonego przez profesora Mariana Kapronia. Przebrnąłem przez tę akademicką cegłę. Miliony słów wylane na papier, naukowe wywody, jak powstawały rasy, ale zero konkretów, jak tę hodowlę prowadzić obecnie. W jakim kierunku? Jakie cele dla jakich ras? I jak te cele osiągać.

Przeczytałem też Twoje refleksje po wizycie, jaką złożyłeś ministrowi Jurgielowi. Jako członek Rady ds. Hodowli Koni powstałej przecież z inicjatywy tego ministra, czułeś się w obowiązku wypowiedzieć swoje zdanie. Jak się czułeś po tej wizycie?

Jako członek Rady napisałeś listy otwarty do prezydenta Andrzeja Dudy oraz do Mateusza Morawieckiego, kiedy jeszcze był wicepremierem i ministrem rozwoju. I co?

Marku. Nigdzie na Twoim blogu nie znalazłem informacji, że zrezygnowałeś z członkostwa w Radzie ds. Hodowli Koni działającej przy ministrze rolnictwa. Ministrze, którym nadal – niestety – mimo rekonstrukcji rządu jest krytykowany przez Ciebie Krzysztof Jurgiel.

Doceniam to, że próbujesz przekonywać innych, w tym decydentów, do swoich racji. Jednak zwracam Ci uwagę, że to tylko jedna strona medalu. Drugą stroną twojego członkostwa w Radzie jest to, że swoją obecnością w niej żyrujesz to, co się dzieje obecnie w państwowej hodowli koni arabskich. Czy tego chcesz? Aby Cię zapamiętano, jako żyranta tej degrengolady?

Marek Szewczyk

Ten artykuł pochodzi ze strony HipoLogika Marka Szewczyka
https://hipologika.pl

URL tej publikacji:
https://hipologika.pl/modules/news/article.php?storyid=307