Na przykład dla kogo nie jest jasne i dlaczego musi być dla wszystkich?...

Na tym świecie co rusz spotykamy różnej maści oszołomów ujawniających publicznie swe "psychozy natręctw". Jeden taki zaczynał każdą swą wypowiedź od frazy, że "Balcerowicz musi odejść", drugi nie otworzył ust, by nie wspomnieć o JOWach, teraz zaś mamy do czynienia z taką, która nie jest w stanie jakkolwiek wyjść poza "zmianę właścicielską" (dostrzec czegokolwiek innego poza tą jedną perspektywą)...Wątek/kwestię potrzeby przekształcenia wielokrotnie potwierdzonej niewydolności, jak też niespójności obecnej (wewnętrznie sprzecznej) formuły, a tym samym powrotu do pierwotnej formy właścicielskiej wobec stadnin państwowych - szeroko już tu dyskutowaliśmy. Ba, chyba nie było nikogo takiego, który nie akceptowałby takiego rozwiązania, gdyż zapewniłoby ono niezbędną ochronę egzystencjonalną (tak to ujmę), jak też spokój/komfort działania owych placówek (całej państwowej hodowli). Skoro więc już raz to ustaliliśmy, to nie ma wspominać o tym (z afektacją) w każdym kolejnym wpisie, bo takie zachowanie wręcz ośmiesza skądinnąd słuszną ideę. To po pierwsze. Po drugie rzecz w tym jak się zachować w obliczu braku takiej właśnie decyzji, więc wobec danego stanu rzeczy? Czy obrażać się na rzeczywistość, jak czyni to B.Kumanek posuwając się do stwierdzeń, że albo przywrócą pierwotną formę właścicielską, albo niech diabli wezmą całe to arabskie stado z jego Palmetami, Pingami i Adelitami, albo jednak próbować się odnaleźć w tej rzeczywistości – proponując na tym polu różne (konstruktywne) rozwiązania?...

Absurdem jest sprowadzanie wszystkiego do jednego przesłania i nie dostrzeganie nic innego wokół (tym bardziej, gdy oczekiwane rozwiązanie wciąż nie przychodzi). Również chciałbym, by państwo objęło patronat nad rodzimym stadem – zapewniając mu tak niezbędne warunki (finansowe) do godnego rozwoju i prowadzenia misji hodowlanej. Tym jednak różnię się od Kumanek, iż nie sprowadzam kwestii do samych apeli („na puszczy”) i stawiania sprawy na ostrzu noża (że albo przekształcenia, albo niech to „rozdziobą kruki i wrony”), tylko odnoszę się do wyzwań/zagrożeń (problemów) danej nam (a nie życzeniowej) rzeczywistości. Proponuję więc oto konkretne rozwiązania nieudolnemu /biernemu zarządowi na polu selekcji i strategii hodowlanej i co słyszę w reakcji od „jedynej mądrej” (a jakże, gdyż od całych 3 lat wiedzącej o istnieniu koni arabskich), iżbym „zamknął paszczę, bo nie znam się nic a nic na finansach tak dużych gospodarstw (w przeciwieństwie do p.o. prezesa G. Czochańskiego)"… W sumie niewiele jest mnie już w stanie zaskoczyć (zresztą jak i wielu innych po ukończeniu 50 lat życia), jednak rozłożył mnie na łopatki stopień obłędu /imbecylstwa tej „konstrukcji logicznej”...

Cóż mogę odrzec na takie dictum accerbum? Przede wszystkim to, iż na takim „poziomie merytorycznym” nie jestem w stanie rozmawiać, bo to niedostępne mi rejony (absurdu). A by odnieść się do tego forum (zdominowanego już ani chybi przez Kumanek), to – jak mówi stare przysłowie pszczół - „każdy ma taką ‘gwiazdę’ na jaką zasługuje”... RR

"Na tym świecie co rusz spotykamy różnej maści oszołomów ujawniających publicznie swe "psychozy natręctw".
Zła diagnoza wpisów na blogu. Każde z nas tu na blogu od miesięcy głosi te same poglądy, problem w tym, że bez skutku. Czy przez to stajemy się oszołomami?

To jest głos wołających na puszczy.

A ta czy owa "puszcza" ma nas gdzieś, bo nie reprezentujemy ani władzy, ani pieniędzy, ani znaczenia w światowym biznesie arabskim.
IG

Szanowna Pani Beato,

Pani pogląd o konieczności zmiany statusu stadnin arabskich ze spółek skarbu państwa na taki, który umożliwiałby państwowe dotacje jest czytelnikom tego bloga doskonale znany. Jaki dokładnie ten status miałby być zapewne i Pani nie wie - jego sprecyzowanie wymagałoby kompetentnych analiz ekonomicznych i prawnych. Trudno nie zgodzić się z Pani postulatem, by janowska stadnina, uznana za zabytek, przynajmniej otrzymywała finansowe wsparcie państwa przy remoncie zabytkowych stajni, i to takim remoncie, który by nie niszczył zabytkowej substancji, jak to się stało przy renowacji stajni prywatnych i stajni zegarowej za kadencji pana Pietrzaka. Kłopot w tym, że ew. zmiana statusu prawnego stadnin wymaga zmian ustawowych, więc póki co niestety jest to myślenie życzeniowe i w rozwiązaniu bieżących dylematów nie pomoże. Dzisiaj, pod koniec listopada szykuje się „ wyprzedaż klejnotów koronnych” - najlepszych klaczy ze stadniny, po to by zasypać wielką dziurę w finansach. Pani uważa, że sprzedaż gwiazd na grudniowej aukcji jest jedynym wyjściem - ja, i nie tylko ja, sądzę że to bardzo niebezpiecznie podcina potencjał hodowlany i usilnie trzeba szukać innego rozwiązania. Pani postrzega więc pośpiesznie zorganizowaną aukcję grudniową jako wyciągnięcie pomocnej ręki janowskiej stadninie przez Jockey Club i prezesa Chalimoniuka. Mną zaś wstrząsnęła notatka w Arabian Horses, której autor, zapewne znakomicie zorientowany w arabskim swiecie, zupełnie inaczej i bardzo jednoznacznie ocenia grudniową imprezę jako sposób na „legalne przyklepanie” z góry ukartowanych sprzedaży i dzierżaw, które stadninę rujnują.

Nie widzę sensu w podejmowaniu polemiki dotyczącej oceny pracy odwołanych prezesów Janowa i Michałowa. Na pewno nie mamy takiego samego zdania, a niektóre Pani tezy uważam za błędne i niesprawiedliwe ( na przykład tę dotyczącą braku opieki weterynaryjnej w Janowie ). Nie widzę sensu, bo w obecnej sytuacji jest to zupełnie bez znaczenia i tylko odwraca uwagę od bieżącego problemu - dymisje wszak miały miejsce prawie cztery lata temu. Stańmy twardo na gruncie faktów: w momencie odwołania prezesów obie stadniny finansowo były na dużym plusie, ze świetnie funkcjonującymi oborami i sukcesami pokazowymi na najważniejszych światowych ringach. Jakość młodych koni nad sprzedażą których właśnie bolejemy, lub boleliśmy świadczy o poziomie hodowli, jaką pozostawili prezesi odchodząc.

Wracając do sytuacji dzisiejszej i roli KOWR. Ja nie napisałam, że KOWR działa wbrew swojemu długofalowemu interesowi - napisałam, że działa wbrew długofalowemu interesowi stadnin, a to jest co innego. Niespodziewana dla władz medialna burza, która rozpętała się po odwołaniu prezesów sprawiła, że sukces Pride of Poland stał się sprawą polityczną. Dlatego, by zapewnić sukces jubileuszowej 50 aukcji, co się zresztą udało, wyciągnięto na nią same gwiazdy - tak na aukcję główną jak i na Summer Sale. Tak jak pisze autor wspomnianej notatki w Arabian Horses, zawsze na aukcji głównej oferowana była jedna, dwie gwiazdy i bardzo dobre klacze, na Summer Sale klacze drugiego sortu, a te trzeciego sortu były sprzedawane na przetargach. Janowskie klacze oferowane teraz w grudniu, to klacze klasy Pride of Poland! Każda z nich po odpowiedniej promocji mogłaby być lokomotywą sierpniowej aukcji. A tak „ quietly and silently” odejdą ze stadniny nie wykorzystane hodowlanie. Sprzedaże i dzierżawy budzą mój protest jeszcze z jednego powodu. Inna jest sytuacja, gdy hodowca decyduje się wystawić klacz na aukcję, a inna gdy nadzór właścicielski mówi, że ma kupca lub dzierżawcę na daną klacz i naciska, by stadnina konia sprzedała lub wydzierżawiła. To, że tak się teraz dzieje sugeruje autor notatki w Arabian Horses. Naciski oczywiście nie odbywają się przy otwartej kurtynie, więc ja nie wiem, lecz tylko podejrzewam, że na przykład dzierżawa Pustynnej Malwy i Wieży Bajek nie była inicjatywą michałowskiej stadniny.

Pisząc bym wskazała 30 klaczy z Janowa, które można by sprzedać zamiast owych kilku gwiazd chyba się Pani w polemicznym ferworze zapędziła. Z każdego rocznika do stada matek wciela się kilka, czasem kilkanaście klaczy. Pozostałe trzeba sprzedać. Wybór, które zostawić to właśnie trudna sztuka selekcji hodowlanej za którą odpowiada główny hodowca. Oczywiście im wyższa średnia jakość rocznika, tym łatwiej znaleźć klienta i tym wyższy dochód ze sprzedaży. Nie wiem, jakie są wyniki selekcji w Janowie i czy udało się zbyć konie, które tej selekcji nie przeszły.

O tym jak wielką rolę w hodowli odgrywają wybitne klacze pisać tutaj nie będę - każdy kto się hodowlą interesuje, wie to doskonale.


Agnieszka Bojanowska

Nie wiem, czy to ankieta, czy test, ale postanowiłam odpowiedzieć.

Ad. "Państwowej hodowli koni arabskich z misją [...] Prawda, czy fałsz?"
Fałsz. Stadniny w Janowie Podlaskim i Michałowie z powodzeniem były tak prowadzone jeszcze nie tak dawno temu, bo do niesławnego zamachu 19 lutego 2016. Było to arcytrudne. Gdy okazało się, że sukces nie przychodzi sam, pogodzenie misji z zyskiem szybko zostało uznane za fizycznie niemożliwe.

Ad. "Rządząca w latach 90-tych władza [...] Prawda, czy fałsz?"
Prawda. Ma to swoje dobre i złe strony. Dobrą była finansowa niezależność.

Ad. "Sprzedaż koni na aukcjach i przetargach stała się więc głównym źródłem [...] Działo się to kosztem stałego uszczuplania [...] Prawda, czy fałsz?"
W akapicie były dwie tezy. Obie fałszywe. Główne pieniądze nie pochodziły ze sprzedaży koni, tylko z bardzo dobrze prowadzonych gospodarstw, z oborami na czele. Fałszywe jest też drugie twierdzenie, że stadniny funkcjonowały "kosztem stałego uszczuplania puli". Sprzedaż nie jest równoznaczna z uszczuplaniem -- nie każda sprzedaż.

Ad. "Dzierżawy klaczy z opcją pobierania embrionów były praktykowane [...] Prawda, czy fałsz?"
Prawda. Jednak w zdecydowanej większości przypadków pobieranie zarodków nie było celem samym w sobie. Były nim starty klaczy na pokazach i ich promocja, a zarodki były tym, co dzierżawca otrzymywał w zamian. Wyjątkiem były dzierżawy trzech michałowskich klaczy do Belgii. W każdym przypadku (także tych trzech "belgijskich"), to stadnina ustalała komu, za co i na jakich warunkach wydzierżawi konie. Nic nie było pozostawione przypadkowi, jak teraz.

Ad. "Polityka generowania zysku kosztem uszczuplania puli [...] nie była krytykowana[...] Prawda, czy fałsz?"
Fałsz i to dwakroć. Po pierwsze nie było uszczuplania (patrz: nie każda sprzedaż...). Sprzedaże były krytykowane. Co roku ogłoszenie listy aukcyjnej dawało początek dyskusjom, często gorącym. Również osoby wypowiadające się na tym blogu wyrażały swoje wątpliwości, a czasem dyskusja przybierała formę ostrej krytyki. Może to było zanim jeszcze pani Beata Kumanek zainteresowała się stadninami arabskimi, ale było.

Ad. "Nikt z oburzonych nie kwestionował wcześniej zabójczej dla państwowej hodowli formy własności tych stadnin. Prawda, czy fałsz?"
Fałsz. W ciągu ostatnich 25 lat pojawiały się różne głosy krytykujące zasady funkcjonowania stadnin państwowych, niektóre mocne (pierwszy przykład -- teksty redaktora tego bloga, pana Marka Szewczyka). Może pani Beata Kumanek przeoczyła rozprawy nad zmianą zasad, bo mogło wydawać się, że nie dotyczą stadnin arabskich.

Ad. "Teraz, gdy po przeszło dwóch dekadach wyprzedaży worek z pulą genetyczną zaczyna być coraz bardziej pusty, nagle płacz i lament."
No, to jeszcze raz -- nie każda sprzedaż oznacza uszczuplenie. Trzeba tylko wiedzieć, który kwiat można zerwać, bo w innym miejscu odradza się już cała gałąź. Teraz powodów do obaw jest wiele, stąd płacz i lament, i to nie "nagle", a "stale".

Ad. "Proszę mi wierzyć, jest to wyższa szkoła jazdy".
Z pewnością! Jednak ta nie jest już uprawiana od blisko 4 lat. Za to "wyższej szkole jazdy" uprawianej w gumowcach na błocie nie przeszkodziły chyba słowa publikowane na tym blogu? Bo jeśli tak, to faktycznie strach się bać...

Z pozdrowieniami
Lidia Pawłowska

A pani, pani Beato, jak odpowie na swoje pytania?

Ich forma jest kategoryczna i cokolwiek mi przypomina klasyczne pytanie, które brzmiałoby:
Pani Beato, czy przestała już pani kraść? Co byłby tu prawdą a co fałszem?

Skomplikowane kwestie dotyczące zarządzania pulą genową populacji i poziomem jej zróżnicowania genetycznego nie mogą być sprowadzane do prostej alternatywy "prawda czy fałsz".

Jako punkt wyjścia do bardziej merytorycznej dyskusji polecam mój artykuł z 2018 r. "Genetic diversity and population structure of Polish Arabian horses..." opublikowany w Animal Science Journal, być może da radę znaleźć w sieci pełny tekst. Jeżeli nie, proszę o maila- podeślę.
Iwona Głażewska

Zacznę od qvasi-qvizu (by utrzymać się w konwencji)... Beata Kumanek zainteresowała się janowskimi arabami kilka lat temu (co teraz wychodzi z całą mocą). Prawda czy fałsz?

Próba merytorycznej dyskusji z osobą, która o koniach arabskich usłyszała całkiem niedawno to prawdziwe wyzwanie (test cierpliwości), gdyż siłą rzeczy prezentuje ona poziom "oseska". Nie może być inaczej, gdyż by posiąść określoną wiedzę oraz idącą w ślad za nią stosowną świadomość, to potrzeba na to bardziej kilkunastu lat, niż miesięcy. W istocie Beata Kumanek jeszcze niewiele z tego wszystkiego rozumie, ale to oczywiste, gdyż bardzo trudno wszystko to ogarnąć/przyswoić w tak krótkim czasie (nie da się od razu przeskoczyć pewnych rzeczy, gdyż na wszystko trzeba czasu). Jeśli więc mam do niej jakieś pretensje, to nie o brak wiedzy/świadomości, a pokory, gdyż - co pewnie wielu już zauważyło - nie zna ona żadnego umiaru w trybie i tonie swych wypowiedzi (a powinna)...

W istocie nie da się merytorycznie dyskutować z kimś, kto nie rozumie absolutnie elementarnych kwestii, jak np. tego, iż nie każda sprzedaż jest równoznaczna z uszczupleniem puli genetycznej danej hodowli (co celnie wypunktowała L. Pawłowska). W żadnym razie nie zachodzi tu tego rodzaju automatyczny mechanizm i osobiście nie rozumiem jak można tego "nie skumać". Jednako pół biedy, gdy nie obczaja tego skądinnąd sympatyczna B. Kumanek, gdyż znacznie groźniej (destrukcyjniej) wygląda to w przypadku Anny Stefaniuk (głównej hodowczyni z Janowa). W jej bowiem przypadku tego rodzaju deficyty rzutują wprost na tamtejszą politykę hodowlaną (stopień i zakres selekcji), a tym samym na stan finansów tej stadniny.

Bez należytego przyswojenia faktu, iż nie każda sprzedaż wpływa na uszczuplenie puli genetycznej danej populacji, nie jest możliwe prowadzenie racjonalnej/mądrej polityki hodowlanej i tyleż właściwej, bieżącej, selekcji. Nie będę się odnosił do kuriozalnych zarzutów pani Kumanek pod moim adresem (w pewnym momencie niemal poczułem się winnym braku miliona w janowskiej kasie), bo nie ma to większego sensu. Napiszę natomiast dlaczego brakło owej sumy w budżecie janowskiej stadniny...

Z tego co zauważyłem rzeczona pani Stefaniuk nie bardzo podziela i rozumie mechanizmy odpowiadające za optymalny proces hodowlany. Z całą dezaprobatą obserwuje też jej politykę hodowlaną i pełny brak zrozumienia dla podstawowego elementu (sedna, istoty) hodowli jaką jest selekcja (ergo regularne, bieżące zbywanie nadwyżki). Z tego, co zauważyłem, ostatnio w Janowie wielopłaszczyznowa selekcja bardzo kuleje. Doszło do tego, iż praktycznie nie zachodzi zbywanie nadwyżek materiału w trybie przetargowym (jeśli już ma to miejsce, to co najwyżej, w mocno okrojonym i dalece niewystarczającym zakresie). Od samej B. Kumanek słyszałem, iż pani Stefaniuk ma nawet problem ze zbywaniem wałachów (z powodu zbyt wygórowanych żądań finansowych). Co gorsza nie zachodzi w Janowie selekcja młodych koni, stąd nie uświadczysz na ich listach przetargowych roczniaków, dwulatków i trzylatków - rzecz absolutnie irracjonalna, jak też druzgocąca dla kondycji finansowej stadniny. Nikogo w Janowie nie "rusza" fakt, iż z każdego rocznika pewna część klaczek i 99 % stanu ogierków nie ma żadnych szans na dalszą karierę w macierzystym stadzie, więc nic nie jest z tym robione do chwili ich "odejścia na tor". Tymczasem nie ma żadnych racjonalnych przesłanek ku temu, by wszystkie te konie trzymać (kisić) w stadninie do czwartego roku życia. Ta obłędna/przedziwna polityka, siłą rzeczy, nie tylko nie przynosi żadnych korzyści (przychodów), to jeszcze generuje bardzo pokaźne, a całkiem niepotrzebne koszty. Co więcej, gdy w końcu A. Stefaniuk zdecyduje się już wyselekcjonować jakieś konie (klacze) i wystawić je listę przetargową, to następnie występują zasadnicze problemy z ich skutecznym zbyciem. W istocie nic tam nie funkcjonuje należycie (ani numer telefonu temu dedykowany, ani nawet postawa samej hodowczyni, która od razu straszy/odstręcza potencjalnych kupców oczekiwaniami rzędu kilkunastu tysięcy euro za klacze 3 kategorii). Skutek tego wszystkiego jest opłakany. Z 4 klaczy zaoferowanych do zbycia już wiele miesięcy temu, dotąd nie udało się sprzedać Elsandry, Wereny i Wezery (nie wiem co z Parimalą), co jest jakąś totalną masakrą/rzeźnią (szczytem nieudolności). Gdy w Michałowie (w trybie przetargowym) udało się sprzedać od wiosny co najmniej 10 klaczy (-ek) i 20 ogierków (2-latków), to Janów nie zbył żadnej klaczy (ewentualnie ową Parimalę) i tyko 9 ogierów po torze (więc niecałą jedną trzecią tego, co Michałów)...

Pytam więc, jak w tym stanie rzeczy ma funkcjonować ta stadnina? W jakim trybie i z czego ma osiągać przychody na bieżące potrzeby? Bez należytej, wielopoziomowej selekcji i bieżącego zbytu nadwyżki hodowlanej (wałachów, młodych koni, po dorosłe osobniki) nie ma takiej możliwości, by utrzymać płynność finansową. Tymczasem, jak widzimy, to w Janowie kuleje w sposób zupełnie fundamentalny, czemu wprost i bezpośrednio winny jest zarząd. Nic innego (ani susze, ani nadpodaż, ani też brak pomocy państwa) tak bardzo nie generuje problemów/deficytów owej stadniny, jak właśnie indolencja, pasywność i nieudolność Czochańskiego i Stefaniuk. Tym bardziej nie ma powodu, by ofiarą ich błędów (nieporadności) padły teraz ikony tego stada, tj. Palmeta, Pinga, Adelita i Atakama; by składać je na ołtarzu czyjejś bierności i niekompetencji. A o bilansie na koniec roku trzeba myśleć przez okrągły rok, a nie czekać z tym do ostatniej chwili (wcześniej niewiele na tym polu robiąc)...

Pani Kumanek, z sobie tylko znanych powodów, nie tylko nie umie tego zrozumieć, to jeszcze usiłuje usprawiedliwiać - przy okazji winiąc wszystkich innych i wysuwając pod ich adresem absurdalne zarzuty. Nawet byłoby to śmieszne, gdyby jednocześnie nie było tak żałosne. RR

Co celnie (metodycznie) udowodniła Lidia Pawłowska, niesławna "Hipokryzja" Beaty Kumanek jest mocno odjechanym tekstem, a zawarte w niej tezy w 80 % są aberracyjne.
Normalnie więc szkoda byłoby mi czasu raz jeszcze się nad nim pochylić, jednak – z pewnych względów – nie mogę przejść obojętnie wobec dwóch wątków…

1. Otóż twierdzi kategorycznie pani Kumanek, czy też pragnie nam zasugerować, iż: "Polityka generowania zysku kosztem uszczuplania puli genetycznej prowadzona latami przez byłych prezesów nie była krytykowana przez osoby teraz wypowiadające się krytycznie w tej kwestii".

Owa teza, to dowód horrendalnej wręcz niewiedzy, braku świadomości, jak też nieznajomości faktów jej autorki, bowiem rzecz przedstawia się inaczej... Tak się składa, iż przez lata całe odnosiłem się publicznie (vide teksty w „KP”, a głównie w „KT”) do tych kwestii i spraw - narażając się tak na retorsje i ostracyzm ze strony ówczesnych włodarzy hodowlanych i ich dworów (prof. Głażewska, L. Pawłowska czy S. Iłenda coś o tym wiedzą). Pomimo niechęci i dezaprobaty wielu, listów otwartych z żądaniami usunięcia mnie z pism, a nawet straszenia sądem – pisałem całe serie tekstów o "utraconych subliniach żeńskich", upominałem się o poszczególne konie, dane gałęzie, wygasające rody męskie, jak też o ochronę puli genetycznej na różnych jej poziomach. Poświęciłem temu wiele lat życia, energii i zdrowia, dlatego nie życzę sobie, bym miał być w tej mierze jakkolwiek pomijany. Nie do przyjęcia jest też fakt, iż ktoś – z niewiedzy, czy dla sobie znanych celów – ucieka się do zakłamywania rzeczywistości (pisania jej na nowo). Brak wiedzy/świadomości stanu rzeczy spowodowana niechęcią sięgnięcia do archiwów prasy końskiej nie jest dostatecznym usprawiedliwieniem tak jawnej ignorancji...

2. Tyleż zdumiał, ile nie zaskoczył mnie (byłem więc wstrząśnięty, ale nie zmieszany) następujący akapit: "Teraz, gdy po przeszło dwóch dekadach wyprzedaży worek z pulą genetyczną zaczyna być coraz bardziej pusty, nagle płacz i lament. Hipokryzja do kwadratu”...

Po pierwsze nie „nagle” (powtórzę za L. Pawłowską). Po drugie jako „weteran walk” o możliwie szeroką i różnorodną pulę genetyczną, ośmielam się postawić tezę, iż B. Kumanek nawet tu nie do końca kuma o czym mówi. Powodem ostatnich "szlochów i lamentów" nie jest pustoszejąca "pula genetyczna" jako taka, tylko ubożejąca nieuchronnie "pula championek", a to jednak dwie różne pule. Co prawda każda championka (swoją drogą) posiada określoną pulę genetyczną, ale akurat nie o tym tu mówimy. W istocie państwowe stado arabskie dysponuje dość ograniczoną pulą championów, tj. osobników szczególnie cennych w sensie symbolu, jakości i marki; z tzw. "najwyższej półki" (to naturalne, gdyż elita ze swej istoty nie może być liczna). Od zawsze więc toczy się tu szczególna (nieraz zażarta) walka pomiędzy tymi, którzy chcą sprzedać jak najszybciej i jak najwięcej takich koni (gwiazd), a tymi, którzy chcieliby je zatrzymać jak najdłużej w polskich stadninach. W tej walce mamy też do czynienia z różnymi konfiguracjami, gdyż jedyną niezmienną w tym układzie są tylko miłośnicy polskich arabów, zaliczający się stale do tych drugich. Nasi hodowcy, na przestrzeni lat są tu „grupą wahadłową”, raz będąc bardziej po jednej, a innym razem po drugiej stronie (dzisiaj są praktycznie bezwolni wobec oczekiwań i żądań wpływowych pośredników i takich organizatorów aukcji). Jakby nie było, to gra niezmiennie toczy się o to, by jednorazowo nie wystawiać zbyt dużej liczby championów (-ek) na sprzedaż; by rozłożyć ten proces - w dużej mierze nieuchronny - jak najbardziej w czasie, który pozwoliłby hodowli "dorobić się" kolejnych tego typu koni, nowych pokoleń championów. Niezwykle ważną kwestią jest też, by wybitne jednostki mogły pozostawić swych następców/sukcesorów w rodzimej hodowli, zapewniając tak trwały rozwój (postęp biologiczny) polskiemu stadu. Z tego względu to właśnie interes dynastyczny rodzimej hodowli (pomyślny los jej stad) jest nadrzędnym nad wszystkimi innymi względami (partykularnymi ambicjami, żądzą zysku/sukcesu, jak też intencjami przykrycia czyjejś nieudolności i niekompetencji). Myli się więc zasadniczo B. Kumanek pisząc, iż: "Stadnina nie ma innego wyjścia jak szukać pieniędzy poprzez sprzedaż cennych klaczy". Ma i to wiele - pod warunkiem iż jej zarząd okaże elementarną inwencję, energię i wyobraźnię (przez każdy kolejny cały rok kalendarzowy). Już to wystarczy, by pod koniec roku nie musieć się wyprzedawać, a tym bardziej pozbywać się jednorazowo tak wielu wybitnych klaczy. Jeśli jednak do tego dochodzi, to ewidentny znak, iż mamy tu do czynienia z jawną patologią oraz zbrodnią na wizerunku i żywej tkance hodowlanej danej stadniny.

Jak już pisałem, nie trzeba wyprzedawać najlepszych koni, by utrzymać płynność finansową. W tej mierze wystarczy regularnie sprzedawać te najsłabsze (nadwyżkę hodowlaną), poświęcić więcej uwagi należytej selekcji, zadbać bardziej o konie wyścigowe, jak też o higienę w oborach krów i ich dobrostan, zapewniając tak sobie większe zyski ze sprzedaży mleka. Sprawnie i mądrze (na bieżąco) pracujący zarząd wcale nie musi uciekać się do "łatania dziur" kosztem swych ikon i nadziei hodowlanych (tak robią tylko nieudacznicy, lub uwikłani w jakieś nieczyste układy nie mające nic wspólnego z jakimkolwiek ważnym interesem placówki).

Na koniec dość przykra konstatacja... Beata Kumanek znana była mi dotąd z autentycznej troski i dużego zaangażowania (na miarę możliwości) o dobry los polskiej hodowli koni arabskich. Z tym większym więc rozczarowaniem przyjmuję jej ostatnie wypowiedzi, jak też agresywne atakowanie ludzi, z którymi dotąd stała po jednej stronie barykady. Ewidentnie opowiada się dziś po "ciemnej stronie mocy", będąc do tego rzecznikiem/obrońcą fatalnych decyzji i czy to nieudolnych, czy nazbyt interesownych ludzi. Oczywiście, jako wolny człowiek, ma prawo do takiego wyboru, skoro jednak bliższe są jej interesy Czochańskiego, Leo i Chalimoniuka, niż prawo blisko 19-letniej Palmety do zakończenia swej kariery w macierzystej stadninie, to nie może być już dłużej moją "koleżanką". RR

Dwa wyjaśnienia.
Primo: "retorsje i ostracyzm ze strony ówczesnych włodarzy hodowlanych i ich dworów".
RR podaje tu m.in. moje nazwisko, więc wyjaśniam, że tak bym tego nie nazwała. Moje doświadczenia z ówczesnym środowiskiem uzasadniłabym obojętnością i hermetycznością środowiska. Obojętnością wobec tego, co mądrego może mieć do powiedzenia naukowiec, oraz hermetycznością w stylu "państwo to ja". Wydaje mi się, że niestety nic się w tej kwestii nie zmieniło i tyle.

Co do uszczuplenia puli genowej (nie: genetycznej), skoro nie ma chętnych do przeczytania/przedyskutowania mojej ostatniej publikacji, krótkie wyjaśnienie. Pomiędzy 1996 i 2012 pula genowa polskich arabów wzbogaciła się o kilka genów (alleli), przy czym głównie dotyczyło to hodowli prywatnej (głównie dzięki importom koni wyścigowych z Rosji i Niemiec). W hodowli państwowej także przybył allel, a z puli wypadły tylko dwa allele obecne u pojedynczych klaczy. Poszerzenie badań o kolejne roczniki koni i kolejne analizowane markery przyniosłoby nowe dane, ale zapewne nie zmieniłoby tego obrazu.

Wniosek jest taki, że co do składu puli genowej, nic poważnego się nie zadziało. Natomiast zmieniła się frekwencja (częstość występowania) poszczególnych alleli, w wyniku czego widoczne są postępujące zmiany w puli genowej populacji. A to jest wynik decyzji hodowlanych i intensywnego wykorzystania zagranicznych reproduktorów. Stada państwowe "odjechały" od stanu z początkowego okresu objętego badaniami, a ich miejsce w centrum zajęły konie prywatne.
To co jednak niepokoi, to lekki spadek heterozygotyczności koni państwowych (przy wzroście tego parametru u koni prywatnych).
Tyle w telegraficznym skrócie.
Iwona Głażewska

Dla mnie jako genetyka od lat badającego populację polskich koni arabskich pobieranie i handel embrionami jest totalnie bez sensu. Taki sens można znaleźć w przypadku gatunków/ras, gdy o wynikach użytkowych decyduje nagromadzenie tych samych korzystnych genów (alleli). Wtedy "mnożenie bytów" czyli uzyskiwanie dużej liczby potomków cennej samicy lub z tej samej kombinacji rodziców może sprzyjać uzyskaniu pożądanego efektu.
W przypadku koni arabskich hodowanych w kierunku wystawowym jest absolutnie odwrotnie. O sukcesie decyduje nagromadzenie różnych genów (alleli) - im genotyp bardziej zróżnicowany tym większa szansa na sukces. Niepowtarzalne genetyczne kombinacje takie jak te, które dały kiedyś Witraża, Bandosa, Cometa, a współcześnie Eksterna czy Pianissimę to kwestia szczęścia i losowego łączenia się gamet. Ile byśmy nie wyprodukowali embrionów od Emandorii czy każdej innej gwiazdy, nie jesteśmy w stanie zapewnić sobie stuprocentowej łaskawości od losu lub od pana Boga, jak kto woli, że efekt spełni nasze oczekiwania. Kwitując, dla mnie handel embrionami to jak gra w ruletkę, w której i tak finalnie wygrywa kasyno.

"A może jednak powinniśmy zewrzeć szyki.."
Idea słuszna, realizacja wątpliwa. Nie wierzę w solidarność środowiska (co definiujemy jako środowisko?), nie widzę aktywności i determinacji PZHKA. Z poletka moich bardzo pouczających doświadczeń-skoro porażką zakończyła się tak drobna sprawa jak poszukiwania w środowisku sponsora mojej "arabskiej" książki, jaka szansa, że znajdą się chętni do nadstawiania karku i do położenia się Rejtanem pod gabinetem decydentów w walce o zmianę listy sprzedażnej?
IG

Nie dla licytacji dzierżaw !!! To podkreślenie jest szczególnie ważne, gdyż taka formuła zaistnienia dzierżawy, jak słusznie pisze pani prof. Bojanowska, nigdy dotąd nie miała miejsca w polskiej hodowli. Nie bez przyczyny nigdy dotąd nikomu nie przyszło do głowy handlowanie dzierżawami, gdyż dla każdego odpowiedzialnego (stawiającego na pierwszym miejscu dobro rodzimego stada arabskiego) i nie pozbawionego wyobraźni hodowcy było oczywiste, że jest to formuła dalece patologiczna i obarczona ogromnym ryzykiem, a tym samym skrajnie niekorzystna dla wydzierżawiającego...

Tak się zastanawiam ile trzeba mieć w sobie złej woli i jak najgorszych intencji (pazerności, chorych ambicji), by nie rozumieć faktu, że zupełnie co innego jest sprzedawać nawet najbardziej wartościową klacz (kiedy to pełnia własności, praw i odpowiedzialności za jej dalszy los spływa już w całości na nabywcę), a kompletnie co innego jest zdawać się na przypadkowego "nabywcę dzierżawy"?! A przecież to jest kolosalna, bezwzględnie podstawowa różnica. W tym drugim przypadku - pozostając ciągle właścicielem klaczy i tyleż odpowiedzialnym za jej los docelowy - absolutnie tracimy nad nią kontrolę (teoretycznie na czas jakiś, a może się zdarzyć, iż wręcz nieodwołalnie), jak też jakikolwiek wpływ na jej kondycję, zdrowie i stopień wykorzystania. Jest to o tyle zasadniczo ważne/groźne, iż w tym okresie może tu dojść do całkowicie niekontrolowanych, także dramatycznych zdarzeń, o czym polscy hodowcy przekonali się już niejednokrotnie. Jeśli dochodziło do upadków polskich koni w rękach starannie wybranych (w drodze indywidualnych negocjacji) wydzierżawiających, jak np. Empory czy Esparto, jak też okresowej lub zupełnej (vide Olita) utraty wartości hodowlanej, to co dopiero mówić o sytuacji, w której dana klacz "trafi" na niefrasobliwego i nieodpowiedzialnego (pazernego - liczącego tylko na ugranie jak najwięcej dla siebie) - nabywcę dzierżawy?! Nawet nie trzeba dysponować szczególnie dużą dozą wyobraźni, by rozumieć, że może to skończyć się absolutną katastrofą! A jeśli tak, to jak możemy narażać na takie niebezpieczeństwo (podobne historie) najcenniejszą dzisiaj klacz hodowlaną w Polsce (symbol i znak jakości janowskiej stadniny)- Palmetę, najbardziej utytułowaną (obok Emandorii) klacz arabską w polskiej hodowli - Pingę oraz jedną z największych polskich nadziei w wymiarze pokazowo-hodowlanym - Atakamę?! Jak można - w imię doraźnych zysków i czyichś chorych ambicji - wystawiać te wybitne jednostki na tak wielkie/realne niebezpieczeństwo? Przecież to najcięższa zbrodnia na najlepszej tkance polskiej hodowli koni arabskich! Kto chce być za to odpowiedzialny za ową niech podniesie rękę... RR

Ps. Nie sądzę, iż to aktualni włodarze SK Janów Podlaski Sp. z o.o., tj. duet Czochański - Stefaniuk są autorami tego chorego/karygodnego pomysłu, natomiast mam pretensję i żal do nich o to, iż w żaden sposób przeciwko niemu nie zaprotestowali (tylko spolegliwie się mu podporządkowali). A przecież to oni mają tak ustawowy/prawny, jak i moralny obowiązek stać na straży najlepiej pojętego interesu, niezmąconego rozwoju i pomyślnego losu stadniny janowskiej, a nie ja, A. Sobieszak, prof. Bojanowska czy rzesze sympatyków polskich arabów. Jak długo jeszcze to ludzie nazywani pogardliwie "postronnymi" ("z zewnątrz") mają być jedynymi wykazującymi właściwą troskę o należyty bieg spraw w tej kwestii; przy całkowitej indolencji ludzi funkcyjnych i organizacji (jak choćby PZHKA) zobowiązanych ustawowo do takich zachowań...

Ps2. Pisze pani prof. Bojanowska, iż list A. Sobieszak do ministra Ardanowskiego, to dopiero początek i że musimy zrobić coś więcej. Zgadzam się z tym, pytanie tylko czy ktoś ma dobry pomysł, co można zrobić więcej w tej sprawie?

Beata Kumanek - z uporem godnym lepszej sprawy - głosi od dawna/zawsze tezę, że jedynym ratunkiem dla państwowych stadnin jest zmiana ich formy własności. Rzecz w tym że wcale to nie jest takie niezbędne. Co więcej, to nieprzejednane/pryncypialne stanowisko pani Kumanek jest - chcąc niechcąc - kryptousprawiedliwianiem nieudolności i pasywności (różnych błędów i zaniechań) duetu: Czochański-Stefaniuk. Iż da się z tym "żyć" (radzić sobie) wykazują choćby działania tandemu: Słowik-Sosnowska w Michałowie, a przede wszystkim cechująca je energia i kreatywność...

Taka postawa BK jest jeszcze o tyle dziwna, iż nieraz miała okazję przyswoić konkretne przykłady nieudolnych działań janowskiego duetu, czy wręcz ich braku na polu zabiegania o należytą kondycję finansową stada. W istocie bowiem przy już niewielkiej kreatywności, dobrej woli i wyobraźni plastycznej sytuacja ekonomiczna Janowa byłaby o niebo lepsza. Co gorsza fanka G.Cz. widzi problemy wszędzie, tylko nie tam, gdzie faktycznie występują, a już zupełnie fatalne jest to, iż próbuje usprawiedliwić/racjonalizować możliwość wyzbycia się Palmety, Pingi, Adelity i Bambiny, tj. łączyć wprost ich obecność na owej liście z potrzebami finansowymi nadbużańskiej hodowli (ręce opadają).

Nie mogę też "wyjść z podziwu" jak można mieć w sobie tyle naiwności (infantylności), by chcieć wierzyć w to, iż o sprzedażach/dzierżawach rzeczonych klaczy decydował jakkolwiek Czochański i względy obiektywne (susze, kiepska koniunktura czy brak wsparcia państwa), gdy nawet małe dziecko wie, że są one wynikiem decyzji/gry pewnego układu, który firmuje na zewnątrz duet Leo-Chalimoniuk (przy czym ten pierwszy jest bardziej pazerny na kasę, a ten drugi na władzę). By było śmieszniej (straszniej) B. Kumanek wciąż wierzy w jakąkolwiek decyzyjność/odpowiedzialność/rolę sprawczą niejakiego KOWRu, gdy od dawna wiadomo, iż to zasadniczo fasadowa/pozamerytoryczna organizacja. Biorąc to wszystko pod uwagę tak się zastanawiam w co jeszcze jest w stanie uwierzyć pani Kumanek? Normalnie strach się bać... RR

Podpisuję się pod tym co napisał powyżej Gość. Po za tym ,chcę dodać, że krzyk i opluwanie obecnej ekipy rządzącej na nic sie nie zdadzą, chyba czas zacząć inaczej działać.