A więc bajeczka o dobrym carze i złych bojarach ziściła się. To od początku był scenariusz samego cara, ale przejęli go także -  sądząc, że jest to ich pomysł – tzw. puczyści. Ja ich będę nazywał nieco bardziej elegancko – liderzy z Hermanowa.

Przy okazji stało się. Głęboki podział w naszym środowisku jest faktem. Po raz pierwszy w historii powojennego jeździectwa został zwołany nadzwyczajny walny zjazd Polskiego Związku Jeździeckiego w połowie kadencji. Po raz pierwszy dokonana została częściowa rekonstrukcja zarządu. Po raz pierwszy padł wniosek o odwołanie urzędującego prezesa. Po raz pierwszy mamy do czynienia ze zjawiskiem oswajania zła.

Liderom z Hermanowa udało się zrealizować ustalenia przedzjazdowe w 100%. Uradzili, aby nie odwoływać prezesa, to prezes zachował stołek, choć z sali padł wniosek, aby i jego wymienić. Padł, ale nie przeszedł. Tylko 17 delegatów głosowało za tym wnioskiem.

Uradzili, aby wymienić pozostałych członków zarządu, a zwłaszcza wiceprezesa. Tego nie udało się zrealizować w 100%, bo jeden członek zarządu się ostał, ale wiceprezes „poleciał”.

Obronił się ten członek zarządu, który przy wyjaśnianiu spraw związanych z obstrukcją, jaką poprzedni zarząd (a właściwie prezes i wiceprezes) wykazywał w stosunku do kupionego w Niemczech systemu Toris, zarzucił publicznie prezesowi kłamstwo. Fakt, że tak duża liczba delegatów (52) głosowała za pozostawieniem w zarządzie tegoż członka zarządu, wskazuje, że trafiły do nich jego argumenty. Ale efekt jest dziwaczny. Prostujący kłamstwa prezesa wolą delegatów pozostał w zarządzie, ale ci sami delegaci kłamiącego prezesa też pozostawili u władzy. Mrożek by tego nie potrafił wymyślić, Bareja nakręcić!

Wśród tych, którzy głosowali za pozostawieniem prezesa na stanowisku, były trzy grupy. Jedni to ci, którzy uważają, że tak wspaniałego prezesa jeszcze nigdy nie było. Wprowadził nowoczesne (korporacyjne) metody zarządzania, postawił na marketing, zainwestował w „produkty”, które przyniosą wspaniałe owoce już w najbliższej przyszłości, załatwił transmisje telewizyjne (skoczkom), sypnął kadrowiczom kasą (skoczkom i dresażystom) -  czegóż chcieć więcej? Wszelkie zarzuty pod jego adresem uznają za wyssane z palca, fakty i liczby do nich nie trafiają, a krytykujących uważają za żądnych władzy puczystów.

Przy okazji - przed zjazdem anonimowi „dyskutanci” na stronie internetowej „Świata Koni” straszyli środowisko głównie Stanisławem Helakiem, Krzysztofem Kaliszukiem i Markiem Kaźmierczakiem, nazywając ich „betonem”, który chce się dorwać do władzy. No i co? Okazuje się, że żaden z nich nie był nawet zgłoszony jako kandydat do zarządu. Z liderów hermanowskiego spotkania jedynie Marcin Podpora został zgłoszony i wszedł do zarządu.

Druga grupa, która pozostawiła prezesa u władzy, to ci, którzy trzymali się ustaleń liderów z Hermanowa, bez względu na swoje zdanie co do jego osoby. A te ustalenia, to pozostawiamy prezesa, aby mógł zrealizować obietnice sponsorskie, ale „ich” zarząd dopilnuje, aby naprawić, to co popsuł.

Była też trzecia grupa, a właściwie podgrupka. Ku mojemu zaskoczeniu odkryłem, że nawet wśród najbliższych pretorian prezesa są tacy, którzy doskonale wiedzą, że jest on kłamcą i manipulantem, ale chcą, aby rządził. Dlaczego? Uważają go za mniejsze zło, czy mają w tym jakiś interes?

Ja rozumowania tej drugiej grupy (trzymamy się ustaleń, mimo negatywnej oceny prezesa) nie akceptuję. Jest to odwrócenie bajki o carze i bojarach. Założenie, że kraj rządzony przez „złego cara”, ale otoczonego „dobrymi bojarami ”, będzie sprawnie funkcjonować, jest fałszywe.  Czy w takiej konfiguracji wytypowani przez hermanowskich liderów członkowie zarządu będą w stanie osiągnąć wyznaczone przez nich cele? Przekonamy się za kilka miesięcy.

Jakie to cele? To właściwie problemy, z rozwiązaniem których  przyjdzie się zmierzyć owej czwórce. A oto one:

• 5-letnia umowa na MP z Warką, zdaniem Rady Związku wysoce niekorzystna dla PZJ;
• ME w WKKW w Strzegomiu, a właściwie nie same mistrzostwa, a kwestia, kto ma za nie zapłacić;
• Szybka decyzja co do „Systemu Szkolenia Kadr Instruktorskich i Trenerskich”;
• Dokończenie stawiania krajowego systemu (albo Artemor, albo Siodło) i połączenie go z Torisem, nad którym prace trzeba skończyć;
• Wprowadzenie dyscypliny finansowej i ograniczenie wydatków;
• Redukcja zatrudnienia w biurze i zmniejszenie liczby osób, które pobierają pieniądze z kasy PZJ;
• Sprawdzenie, czy dodatkowe pieniądze, jakie PZJ otrzymał z ministerstwa sportu, z Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej (do tej pory pieniądze te były kierowane do wojewódzkich federacji sportowych i mogły być przeznaczone tylko na juniorów) wydawane są zgodnie z ich przeznaczeniem;
• Stworzenie jasnych reguł gry i czytelnego planu wspierania tych zawodników, którzy mogą (dosiadają odpowiednich koni) i chcą brać udział w przygotowaniach do imprez głównych w poszczególnych kategoriach wiekowych i we wszystkich konkurencjach jeździeckich, a nie tylko w skokach;
• Stworzenie jasnych reguł (zobowiązania złożone na piśmie), które będą obowiązywać obie strony (PZJ i właściciel konia), aby uniknąć sytuacji, kiedy dofinansowanie zawodnika służy de facto tylko podniesieniu wartości handlowej dosiadanego przez niego konia;

Poprzestanę tylko na tych problemach, bo wymieniać można by długo. Jak na kilka miesięcy, wystarczy tyle. Dlaczego tylko na kilka miesięcy? Bo za kilka miesięcy:

• Będziemy wiedzieli, jakim wynikiem finansowym zakończył się rok 2014;
• Będziemy wiedzieli, na ile realne okazały się obietnicy prezesa co do pieniędzy od sponsorów;
• Będziemy wiedzieli, kto naprawdę rządzi w PZJ?

 Marek Szewczyk