https://www.rmf24.pl/fakty/news-stadni ... e-straty-miazdzace-wyniki,nId,3136181

https://fakty.interia.pl/podlaskie/new ... e-straty-miazdzace-wyniki,nId,3138321

Ja tak sobie czytam te wpisy pani H. Sztuki i odnoszę wrażenie, że coś się z tą kobietą złego dzieje. W kolejnych wpisach zaprzecza sama sobie. Nie wiem, co teraz porabia - oprócz tego, że uparcie odmawia opuszczenia mieszkania służbowego w Michałowie (co jest żenujące) - ale najwyraźniej nic i widocznie nadmiar wolnego czasu trochę pani byłej hodowczyni uderza do głowy. Nie bronię tutaj absolutnie "czwórcy", p. Sztuki tym bardziej. Też oczekiwałabym, aby ta druga strona się wypowiedziała, a nie tylko poprzez osoby trzecie przekazywała, iż sprawa będzie w sądzie i tam się rozstrzygnie. Przekazuję jedynie swoje wrażenie.

Może pani - zamiast pluć jadem na wszystkich (poza sobą i p. Grzechnikiem oczywiście), popatrzy jednak na to, co pani sama wyprawiała w Michałowie? Jak pani była zapatrzona w pana prezesa oraz pewnego Włocha i jego gości? Proszę wejrzeć w siebie - jak pani ma za dużo czasu - i zrobić tzw. rachunek sumienia ze swojej wątpliwej działalności w Stadninie. Ponieważ w pani oczach - i chyba tylko w pani - jawi się pani jako osoba kryształowa, niczym nie skażona. A przecież czytelnicy tego bloga wiedzą, że tak nie jest... Im bardziej pani będzie opluwać wszystkich wokół, tym mniej wiarygodne będą pani rewelacje, chociaż pewnie w niektórych jest coś na rzeczy. Ale im bardziej histerycznie i chaotycznie będzie pani atakowała Bogu ducha winnych ludzi (i tych mniej Bogu ducha winnych, ale na pomówienia muszą być dowody), tym bardzie pani sama będzie coraz mniej wiarygodna... Te wszystkie wpisy na "arabach.com" zaczynają pomału przypominać ludowe powiedzenie: ma pretensje do garbatego, ze ma dzieci proste... Może faktycznie pani powinna skorzystać z którejś rady R. Raznowieckiego co do technik relaksacyjnych tudzież pomyśleć o wizycie u kogoś, kto pani pomoże się uporać z własnymi demonami?

Anna

Pani Hanna Sztuka twórczo wciela w życie powiedzenie Lecha Wałęsy: „jestem za, a nawet przeciw”. Raz wynosi pod niebiosa byłych dyrektorów stadnin i stadniny jako takie, by moment później odsądzać od czci i wiary. Przed chwilą pan Robert odniósł się do kwestii personalnych, a ja spróbuje wyprostować przeinaczenia w opisie okołowojennej historii stadnin.

Pani HS chyba nie pała miłością do mienia państwowego i nie mam tu na myśli zarzutów dotyczących jej działalności w Michałowie. W jej blogowym wpisie, o którym mowa w wątku, napisała:

„A oto fakty: obecne stadniny państwowe, czyli Janów Podlaski, Michałów i Białka, są w stu procentach dziedzictwem PRL-u. W roku 1946 w kraju były 54 klacze czystej krwi, ocalone z działań wojennych, czyli rewindykowane z Niemiec (w tej liczbie 14 klaczy babolniańskich zakupionych przez Zarząd Stadnin Polskich w Niemczech), z Czechosłowacji (grupa ze Starego Sioła, która powróciła z Józefem Tyszkowskim) oraz kilka klaczy, którym udało się przetrwać w okupowanej Polsce. Większość z tych klaczy stanowiła wcześniej własność prywatną i została odebrana hodowcom przez Niemców, a następnie, po powrocie do kraju, upaństwowiona.”

Więc może co do faktów. Owszem, stado założycielskie Michałowa wywodziło się z hodowli prywatnej. Owszem, po wojnie konie upaństwowiono, w żaden jednak sposób nie można nazwać Janowa dziedzictwem PRL-u. Dział arabski w Państwowej został utworzony wiosną 1919 r., konie zostały kupione w polskich i austrowęgierskich stadninach, hodowlę kontynuowano przez okres wojny, a do powojennego Janowa konie wróciły z opóźnieniem głównie dlatego, że mienie i budynki stadniny zostały zniszczone podczas działań wojennych. W czasie wojny działały też stadniny prywatne, a straty lat 1944-45 w decydującej mierze to wynik grabieży dokonanych przez miejscową ludność.
W III tomie PASB z 1948 r. doliczyłam się 59 klaczy stadnych czynnych w hodowli w roku 1945, w tym 12 klaczy hodowli i własności Janowa.
Co ciekawe, w tym tomie pominięto 14 klaczy z Babolny, które Zarząd St.P. odzyskał z wytwórni szczepionek w drodze wymiany za konie robocze (po kilku latach węgierskie klacze wróciły do Babolny, a w PL pozostało tylko ich potomstwo). W kolejnych latach do stadnin włączano młodzież, stąd stan klaczy stadnych się zmieniał i co źródło, to przywołana inna liczba założycielek powojennej hodowli.
Można wieszać psy na komunistach, że zabrano araby ich właścicielom, ale warto pamiętać, że wcześniej pozbawiono ziemiaństwo ich majątków, które stanowiły gwarancję materialnego bytu hodowli. Hodowli nie dałoby się prowadzić w blokowiskach czy na emigracji; nieprzypadkowo po I wojnie Biała Cerkiew i Sławuta nie doczekały się bezpośredniej kontynuacji.
Nie wiem, jaki interes mają co poniektórzy współcześni hodowcy prywatni w niszczeniu stadnin państwowych, ale powiedzenie o podcinaniu gałęzi, na której się siedzi, wydaje się jak najbardziej na miejscu. Niszczenie polskiej hodowli to nie tylko wysuwanie wątpliwej jakości zarzutów wobec odwołanych dyrektorów, ale i niszczenie legendy stadnin poprzez przeinaczanie ich historii.

I jeszcze jedno sprostowanie, tym razem do dyskutowanego ostatnio tekstu na AM pióra Prof. Pietrzaka, napisanego na 200-lecie Janowa:

„W trakcie jednak wrześniowych działań wojennych 1939 roku uległy częściowemu zniszczeniu budynki, a materiał zarodowy koni zginął lub został zrabowany w ponad 90 %.”.

To stwierdzenie jakby wprost wyjęte z podręczników z czasów komuny. Nie bezosobowy „zrabowany”, lecz wywieziony przez Sowietów do Tierska. R. Pankiewicz w swojej świetnej książce wymienia z imienia 22 janowskie klacze stadne, które trafiły do Tierska; do Tierska trafił też Ofir i Taki Pan oraz młodzież. Żadnego ze zrabowanych koni nie udało się odzyskać po wojnie; do Polski udało się zakupić jedynie kilkoro ich potomków.
Iwona G.

PS. Skoro o przeszłości mowa, zapraszam do obejrzenia filmiku ze zdjeciami z czempionatu w Janowie 1988.Znalazłam ostatnio w szafie zapomniane pudełko ze slajdami, zrobionymi na filmie ORWO (co widać!).Czasy były życzliwe dla pasjonatów arabów: żadnych biletów wstępu i stajnie otwarte dla zwiedzających. Zero późniejszej komercji...

https://www.youtube.com/watch?v=2soc-CG8JfI

Iwona G.

Właśnie – na portalu polskiearaby.com. – ukazał się kolejny już (mocno rezonerski i ponad miarę moralizatorski) tekst Hanny Sztuki (tym razem pt. “Polacy nie gęsi”). Tenże fakt świadczy zdaje się świadczyć o dwóch rzeczach. Po pierwsze o tym, że pani Hanna – mając tam carte blanche – ewidentnie "się rozkręca” (ulatuje), a po drugie iż uznała siebie za właściwą, by oceniać wszystko z pozycji osoby wiedzącej lepiej i wszystkich pouczać z pozycji “instancji wyższej”… Oczywiście każdy ma prawo wierzyć w swój “geniusz” i szczególną rolę do odegrania na pewnym etapie dziejów, pytanie jednak czy akurat Hanna Sztuka – sama będąca stroną sporu i tyleż uwikłana w różne sprawy – jest faktycznie najlepszą kandydatką do takiej roli? Nie zabierając jej – a priori – prawa głosu i nie potępiając “w czambuł” (wręcz broniąc kilkukrotnie), chcę odnieść się do kilku kwestii z jej najnowszego wpisu, by jednak nieco ją zreflektować (przestrzec), żeby nie ulatywała zbyt wysoko, gdyż na takiej wysokości przede wszystkim zaczyna brakować tlenu...

1. Cytat: “Pan minister w ubiegłym roku nieomal uległ swojej “femme fatale”, czyli Annie Stojanowskiej i ledwo się powstrzymał przed odwołaniem aukcji w ostatniej chwili. Nie był, nie widział – ale wie, że było niedobrze i że trzeba to naprawić”… Przede wszystkim pierwsze zdanie ma się nijak do drugiego, więc postawienie tych dwóch różnych fraz obok siebie jest nielogiczne, niespójne i jakimś koszmarem składniowo–stylistycznym. Nie wierzę w potencjalną chęć odwołania aukcji, gdyż żadna władza nie mogła by sobie na coś takiego pozwolić, a najbardziej właśnie ta nieudolna. Przy całym krytycyzmie wobec A. Stojanowskiej trudno też uwierzyć, by chciała namawiać kogokolwiek do odwołania aukcji – tym bardziej jeszcze, iż w jej “interesie” bardziej leżało, by się właśnie odbyła, tylko była nieudaną. Tak czy owak rzekome namawianie do zerwania aukcji to jedno, a krytyczna ocena jej przebiegu i rezultatów, to drugie... Mocno infantylnym (w dobie cyfrowego przekazu medialnego i konkretnych faktów) jest także zarzut, iż nie można powziąć określonej wiedzy (oceny) nie będąc gdzieś osobiście i nie widząc czegoś samemu. Jeśli też Hanna Sztuka uważa (chce powiedzieć), że ubiegłoroczna aukcja była udana (musiała być, choćby z tego powodu, iż organizował ją “sam” dr. Maciej Paweł Grzechnik), to jest bodaj jedyną, która w ten sposób ją ocenia/rozumie/postrzega...

2. Cytat: “T. Chalimoniuk wziął do pomocy wspomnianą już A. Stojanowską, która po zwolnieniu z pracy w ANR przez trzy lata skutecznie rujnowała wszystko, co związane z polską hodowlą koni arabskich, ze szczególnym okrucieństwem uderzając w “Pride of Poland”. Te wszystkie wysiłki przyniosły taki efekt, że mi. Ardanowski i T. Chalimoniuk słusznie uznali, że trzeba Stojanowską przygarnąć i wtedy będzie spokój (a przy tym odwołać Macieja Grzechnika z funkcji prezesa Michałowa, co odbyło się zapewne na skutek układu ministra ze Stojanowską, która z kolei poparła swoją koleżankę Monikę Słowik, protegowaną T. Chalimoniuka i Grzegorza Pięty z KOWR, na p/o prezesa Michałowa)”… Uffffff, przeczytać “to to”, to już duży wysiłek fizyczny, a co dopiero ogarnąć rozumem. Pełen odlot! Nie wierzę, że pewne rzeczy odbyły się tak, jak to przedstawia H. Sztuka (iż miał miejsce tak misterny plan, efekt spisku), gdyż wszyscy widzieliśmy nie licujące z niczym zachowanie p. Grzechnika (jej pryncypała, a do tego idola) podczas aukcji i tuż po niej, ale też na konferencjach przed nią. Wszyscy też byliśmy świadkami jego “modelu pracy” w SK Michałów, który sprowadzał się do ciągłych wojaży po Europie i Bliskim Wschodzie (nie usiedział chłop ani tygodnia na miejscu); do permanentnego latania to tu, to tam (niczym Kuchciński); do nierozliczonych delegacji, umów “na “gębę” i ich antydatowania, kontraktów na kserokopiach, wysyłania młodego Ermitage bez żadnych dokumentów nie wiadomo gdzie i w jakim celu (w pełnej tajemnicy). Charakterystyczne dla niego były też usilne działania zmierzające do uczynienia z tegoż elementu naszego dziedzictwa narodowego elitarnego i tyleż ekskluzywnego “country clubu”, z wstępem tylko dla członków (bogatych, wybranych, swoich). Już samo to, a to jeszcze nie wszystko, było wystarczającą podstawą do tego, by w trybie pilnym usunąć go z funkcji prezesa SK Michałów Sp. z o.o. W tej mierze jego zwolnienie było najlepszym (tak naprawdę jedynym dobrym) krokiem dokonanym dotąd przez Ardanowskiego. Jeśli więc H. Sztuka pragnie być poważnie traktowana (wysłuchiwana) przez rozmówców, to musi raz na zawsze “wyleczyć się z Grzechnika” i zaprzestać tych obłędnych (do tego permanentnych) prób jego gloryfikowania. Rozumiem, że może być to nie łatwe – sądząc z intensywności relacji – ale zawsze można uciec się do określonych środków zaradczych: różnych terapii, technik medytacyjnych (yogi), a ostatecznie choćby mocnych środków przeczyszczających (bowiem cel uświęca środki)...

3. Cytat: “Śmieszne zaś jest to, że osoba, która pełni obowiązki prezesa (…) nigdy wcześniej nawet nie była na aukcji w Janowie! (Nie wspominając o tym, że jest ignorantką na polu rynku i marketingu koni arabskich). Doszło to tego, że ministerstwo interweniowało w sprawie ogłoszonego przez stadninę – tuż przed aukcją janowską – przetargu na konie w Michałowie, bo p. Słowik nie wiedziała, że tak się nie robi.” Co do pierwszej frazy, to raczej jest to smutne, a nie “śmieszne”. Po drugie, można tylko domniemywać iż Monika Słowik “jest ignorantką na polu rynku i marketingu koni arabskich”, gdyż taki fakt nie został dotąd niezbicie udowodniony. Co więcej, widać określoną aktywność i kreatywność zarządu SK Michałów na tym polu, który tak pozytywnie wyróżnia się chocby na tle Janowa Podlaskiego, gdzie od dłuższego czasu panuje totalna “flauta” (bierność, asekuracja i apatia). Absolutnie nie zgadzam się też z Hanną Sztuką, iż nie organizuje się przetargu tuż przed janowską aukcją, gdyż po pierwsze nigdzie to nie jest zapisane, a po drugie każdy prezes (p/o prezesa) ma prawo do własnego/autorskiego prowadzenia polityki selekcyjnej, w tym także sprzedażnej. Tak więc Monika Słowik, jako na co dzień odpowiadająca za stan i kondycję tej stadniny, miała pełne prawo rozpisać kolejny przetarg na koniec lipca, natomiast żaden urzędniczyna z Ministerstwa Rolnictwa (nie mający bladego pojęcia o specyfice prowadzenia stadniny i nie kierujący się najmniejszą troską o kondycję finansową owej) nie miał prawa odgórnie tego przetargu wstrzymać. W istocie więc odbyło się to w trybie pozaprawnym i nieprawomocnym (nie mającym dotąd miejsca), stąd dziwię się, że zakaz ten został uwzględniony, tym bardziej, że przyniósł on wymierne straty nie tylko finansowe, ale też wizerunkowe dla stada. Co więcej, doszło do niego w wyniku donosu i pomówień, więc w absolutnie haniebnych i skandalicznych okolicznościach...

4. W tym punkcie H. Sztuka rozwodzi się dość zawile o szkodliwości (sprzeczności z interesem polskiej hodowli koni arabskich) równoległej sprzedaży embrionów od Pustynii Kahila i Emandorii, jak też matki tej pierwszej i “najlepszej córki” tej drugiej. Tymczasem, moim zdaniem, nie zachodzi tu żadna szczególnie dramatyczna (godna rozdzierania szat) sytuacja. Rodzina Rodanii or.ar. liczy dziś w Michałowie 8 klaczy stadnych i progresuje, więc sprzedaż Pustynnej Malwy – tyleż matki Pustynii Kahila, ile klaczy dającej głównie słabej jakości ogierki – nie jest żadnym błędem (tym bardziej, iż po jej pełnej siostrze, Pustynnej Rosie, jest aż 3 matki). Nie jest też żadną zbrodnią sprzedaż zarodka od Pustynii Kahila, gdyż wszak zostaje ona w stadzie i będzie miała okazje zostawić tu swój przychówek w kolejnych latach. Nie uważam też za szczególny błąd wystawienie do sprzedaży zarodka od Emandorii, która – co trzeba przyznać – dość średnio (jak na tak wybitną postać) spisuje się w hodowlanym stadzie. Co więcej, nie uważam za jakąś szczególnie cenną Emanollę, a już na pewno za taką, by się o nią “zabijać”. Cokolwiek na wyrost jest też mówienie o niej, że jest “najlepszą córką Emandorii”, gdyż ta ostatnia nie dała dotąd takowej. Spokojnie więc może ją zastąpić w Michałowie jej pełna siostra, a przy tym bardziej typowa córka Emandorii – Emrossa (obok Emandorelli i Esmeraldii). Reasumując nic specjalnie złego się tu nie dzieje. Na miejscu autorki tak bym się też nie chwalił tym, że jakaś “klientka od dwóch lat bezskutecznie zabiegała – składając niezwykle hojne oferty – o możliwość zakupu potomka (embriona) Emandorii”, gdyż odrzucenie takich ofert, jak też zignorowanie takiej klientki świadczy bardziej o działaniu na niekorzyść najlepiej pojętego interesu michałowskiej hodowli, niż o jego ochronie...

Poza wszystkim nie do końca wierzę również tej żarliwości upominania się o uwzględnianie najlepiej pojętego interesu rodzimej hodowli/polskiego państwa, jak też stawiania ich zawsze ponad wszelkie inne – osobie, która sama ongiś nie najlepiej o niego dbała, ściągając choćby do Michałowa niejakiego Ekwista (są dziś ogromne problemy ze zbyciem jego miernej jakości potomstwa) i używając tam na wielką skalę takich “niewypałów”, jak Shams Sharav czy Muranas Jassehr. RR

Rzeczona czwórka to osoby publiczne. Zostały publicznie pomowione, a kaliber przedstawionych im zarzutów jest ciężki. Jako osoby publiczne winny publicznie odpowiedzieć na te zarzuty w sposób konkretny, punkt po punkcie. Skwitowanie tvchze jedynie jako wyssanych z palca jest po prostu niepoważne, a ponoć prawdziwa cnota krytyki się nie boi.Zadziwia mnie również, iż naczelni tropiciele kłamstw Hanny Sztuki zamilkli.

Nie godzę się na to, by ktokolwiek miał status świętej krowy i czuł się zwolniony z obowiązku wyjaśniania czegokolwiek przed opinią publiczną. Nie godzę się również, by w zaistniałej sytuacji Anna Stojanowska i Jerzy Bialobok mieli jakikolwiek głos w kwestiach dotyczących państwowej hodowli koni arabskich.
Beata Kumanek

„Atakowana czwórka oświadczyła kategorycznie, że zarzuty pani Sztuki to „absurdalne i wyssane z palca pomówienia” i że sprawa znajdzie finał w sądzie./…/ To, że opluwana czwórka nie chce się publicznie tłumaczyć nie świadczy o arogancji tylko o niechęci występowania na tym ringu okładania się błotem - trudno się dziwić takiej decyzji. Wyjaśnień nie odmawiają, będą składać je w sądzie. Rozprawa sądowa jest jawna, zainteresowani mogą się udać, by wysłuchać argumentów obu stron.”

Pozwolę sobie nie zgodzić się z powyższym stanowiskiem. Wykorzystanie internetu do publicznej obrony przed pomówieniami nie jest udziałem w walce na błotnym ringu, lecz najszybszą i najbardziej efektywną formą prezentacji faktów i obalania oskarżeń. Nieprzypadkowo w ustawie prawo prasowe zawarto zapis:
<Sprostowanie w drukach periodycznych powinno być opublikowane w tym samym dziale i taką samą czcionką, co materiał prasowy, którego dotyczy/.../>.

Nie neguję sensu wystąpienia na drogę sądową, ale należy zważyć, że przed (oby) bezstronnym sędzią staną obie strony i wynik postępowania nie tylko będzie odsunięty w czasie, ale co więcej, wcale nie jest z góry przesądzony (vide sprawy toczone przez prezydenta Wałęsę).

Co do jawności i dostępności rozprawy dla zainteresowanych tematem, już widzę te tłumy widzów, którzy biorą urlopy, by śledzić sądowe batalie pani HS i czwórki jej adwersarzy.

„to ile błota przyklei się do obrzucanej nim czwórki zależy od nas”
Nie, nie od nas, lecz od tego, czy na tej samej płaszczyźnie, na której padły oskarżenia, czyli w Internecie, pojawią się argumenty obalające te oskarżenia. Tylko wtedy czytelnicy będą mogli rozważyć, kto ma tu rację. Po raz kolejny na tym blogu sięgam po tytuł niegdysiejszego artykułu z Konia Polskiego: Audiatur et altera pars (Niechaj druga strona też zostanie wysłuchana). Ta prawnicza zasada rodem z prawa rzymskiego jest jak znalazł w omawianej sytuacji.
Iwona G.

TONĄCA BRZYDKO SIĘ CHWYTA

Hanna Sztuka najwyraźniej nie może pogodzić się z utratą stanowiska w Michałowie i nie przebiera w środkach szkalując tych, których uważa za swoich przeciwników. Przed kłamstwem i pomówieniami się nie cofa, jeżeli tylko mają służyć uwiarygodnieniu jej tez. Jej ostatni tekst atakujący Jerzego Białoboka, Barbarę Mazur, Annę Stojanowską i Marka Trelę, przekracza już wszelkie granice przyzwoitości. Atakowana czwórka oświadczyła kategorycznie, że zarzuty pani Sztuki to „absurdalne i wyssane z palca pomówienia” i że sprawa znajdzie finał w sądzie. Na co liczy Hanna Sztuka? Na to, że osoby, które są krytyczne wobec poprzednich prezesów, Anny Stojanowskiej i Barbary Mazur chętnie nastawią ucha na jej oskarżenia? Wpisy na tym blogu niestety świadczą o tym, że ta niemoralna taktyka jest skuteczna. To smutne i niezrozumiałe, gdyż czytelnicy bloga wiedzą, że Hanna Sztuka w swoich tekstach kłamie, co czarno na białym jedna z nas wykazała w odniesieniu do tekstu „SOS dla Michałowa”.
To, że opluwana czwórka nie chce się publicznie tłumaczyć nie świadczy o arogancji tylko o niechęci występowania na tym ringu okładania się błotem - trudno się dziwić takiej decyzji. Wyjaśnień nie odmawiają, będą składać je w sądzie. Rozprawa sądowa jest jawna, zainteresowani mogą się udać, by wysłuchać argumentów obu stron. I jeszcze jedno: to ile błota przyklei się do obrzucanej nim czwórki zależy od nas - czy będziemy się kierować spokojem i rozwagą w naszych ocenach, czy damy wiarę oskarżeniom osoby zupełnie niewiarygodnej. Osoby, która sama ma kłopoty z wymiarem sprawiedliwości - właśnie okazało się, że 2 lipca 2019r. stadnina złożyła kolejne zawiadomienie do prokuratury.

Agnieszka Bojanowska i Alina Sobieszak

Zdecydowanie w sporze pan Robert v. Anonim trzymam stronę p. RR.
Nieobecni nie mają racji. Tylko tyle i aż tyle. Nawet nasza opozycja to zrozumiała i postanowiła wrócić do studia TVP.

Argument: "nie będę się tłumaczyć, pójdę do sądu po prawdę i sprawiedliwość" w czasach Prawa i Sprawiedliwości podwójnie się skompromitował. Bo nie tylko młyny Temidy mielą wolno, ale na dodatek obecnie mielą politycznie. Co więcej, każdy zaatakowany członek wiodącej Partii, zamiast się wytłumaczyć wobec ewidentnie słusznych zarzutów, obwieszcza, że kieruje sprawę do Sądu. Słaba to rekomendacja dla decyzji państwa B,M,S i T.
Pytam zatem, co chcą ugrać swoim milczeniem osoby opisane na blogu PA? Nim sąd cokolwiek zasądzi, błoto, którym zostały obrzucone, wyschnie na amen. A z wyschniętym błotem walka trudna, jak z przysłowiowym rowerem: on ukradł czy jemu ukradli, na pewno ma coś za uszami.
IG

Sąd rozstrzygnie, gdzie leży prawda. Lecz na te chwile zarzuty Hanny Sztuki kładą się cieniem na reputacji osób podpisanych pod oświadczeniem, szczególnie w obliczu ich odmowy składania jakichkolwiek wyjaśnień.

Jako, że żona Cezara musi być poza wszelkim podejrzeniem, Anna Stojanowska i Jerzy Bialobok winni w tej sytuacji zrezygnować z zasiadania w radzie ds hodowli koni przy ministrze rolnictwa. Tak każe honor.
Beata Kumanek

Panie Robercie,z całym szacunkiem ale czy panu chodzi wyłącznie o medialny lans?Jest pan wyłącznie teortykiem,amatorem,rząda pan słownej przepychanki i krwawej jatki pomówionych, a czemu to ma służyć?Może nalezy uszanować w końcu fakt, iż Ci ludzie maja rodziny,życie prywatnie oraz własną wolę.Skoro wydali oswiadczenie i odbędzie się sprawa w sądzie to znaczy,że wiedzą co robią.Może niech w końcu pan zakupi jakąś klacz arabską(ceny są teraz okazyjne) i w koncu pokaże na co pana stać z taka wiedzą.ps.jedyna słuszna władza wciąż zamienia i eksperymentuje w kadrach stadninowych,moze czas na takich ekspertów wyłącznie mocnych w teorii,przypomnę że z zza monitora komputera każdy wie najlepiej,pozdrawiam i życzę więcej dobrej energii.

Jak najgorzej (z całą dezaprobatą) odbieram fakt, iż "pomówieni nie zamierzają nic wyjaśniać, komentować czy w żadnym razie odpowiadać" na zapodany publicznie tekst H. Sztuki, bo to znaczy, że mają oni w głębokiej pogardzie opinię publiczną i wszystkich zainteresowanych tą kwestią. Co znaczy, że nie będą nic komentować; a to z jakiego powodu? Tak trudno zrozumieć, że ów brak chęci wyjaśnienia poruszonych medialnie wątków już a priori nie służy ich potencjalnym racjom? Oczywiście w tej chwili nie przesądzam kto jest "w prawdzie" w tym sporze, natomiast jeśli faktycznie nie było tak, jak to przedstawiła na blogu H. Sztuka, to tym bardziej należą się nam słowa sprostowania i wyjaśnienia. Ponieważ jednak nie możemy na to liczyć, więc nie można odebrać inaczej powyższego "oświadczenia", jak tylko kolejnego już (bo wszak nie pierwszego) przejawu/aktu buty, arogancji i złej woli, jak też nieczystych intencji rzeczonych "pozwanych". No niestety... R. Raznowiecki