…człowiek, który zrobił dla koni na całym świecie więcej niż ktokolwiek inny, dotarł wreszcie do nas. Tak pisałem we wstępniaku w majowym numerze „Konia Polskiego” w 2004 roku.

Napisałem wówczas jeszcze tak: Biorąc pod uwagę, jak wielu krajów dotąd nie odwiedził ze swoim przesłaniem: „czyńmy świat lepszym dla koni i ludzi”, następna taka okazja może się już nie powtórzyć.

Na szczęście – powtarza się. Monty Roberts ponownie przyjedzie do Polski.

A konkretnie do Wrocławia, gdzie wystąpi na Partynicach w sobotę, 16 listopada. Z wielką przyjemnością informuję moich czytelników o tym wydarzeniu z dwóch powodów. Pierwszy jest oczywisty – to wielka, a moim zdaniem – największa postać hipologii na całym świecie. Człowiek, któremu konie powinny postawić pomnik, bo nikt nie zrobił dla tych zwierząt tyle, co on.

A drugi – prywatny, bo brałem czynny udział w pierwszej wizycie Montego. Co prawda z tego powodu do dziś mnie uszy pieką ze wstydu, jak sobie to przypomnę, ale niezależnie od wpadki językowej, było to wielkie przeżycie.

A z tą wpadką było tak. Andrzej Makacewicz, który jako szef firmy PDM organizował wówczas wizytę Monty’ego w Polsce, zaproponował mi, ówczesnemu redaktorowi naczelnemu „Konia Polskiego”, abym był prowadzącym ten pokaz. Początkowo odpowiedziałem, że to nie wchodzi w rachubę, bo moja znajomość angielskiego jest niewystarczająca. Nie byłem wówczas (i nadal nie jestem) w stanie swobodnie rozmawiać z Anglikiem czy Amerykaninem. Pan Makacewicz przekonywał mnie, że będzie to możliwe, bo dostaną słuchawkę do ucha, a Aldona Kozłowska, znająca i język, i zagadnienie, będzie mi w razie czego tłumaczyć to, co będzie mówił Monty.

Nie byłem przekonanym, czy to jest technicznie możliwe, więc doszło na Torwarze do próby. I faktycznie, jak stanąłem na środku głównej płyty, a pani Kozłowska weszła wysoko, gdzieś na ostatni rząd miejsc dla widzów i stamtąd zaczęła do mnie mówić przez mikrofon, okazało się, że doskonale słyszę każde słowo. Dlatego się zgodziłem.

Tylko podczas próby hala była puściuteńka i nie działały żadne urządzenia, a podczas pokazu były tłumy widzów (ok. 4000 widzów), a poza tym działało nagłośnienie dla widzów i pewnie jeszcze wiele innych urządzeń. Które z nich zakłócało łączność między tłumaczką a mną, tego nie wiem, nie znam się na tym, ale efekt był taki, że słyszałem co dziesiąte słowo tłumaczki. No i wyszło, jak wyszło, czyli kiepsko.

Ale dość tych prywatnych wspomnień. Wróćmy do głównego bohatera. Choć już biletów na jego występ pozostało niewiele, ale warto, aby wszyscy, którzy do tej pory o nim nie słyszeli, albo słyszeli niewiele, zainteresowali się tą postacią. Monty Roberts napisał kilka książek, z których najważniejsza – moim zdaniem – jest ta pierwsza, czyli „Człowiek, który słucha koni”. Bo tam Monty opisał to, jak doszło do tego, że zaczął poznawać język koni, a przede wszystkim to, jak zaczął to wykorzystywać, aby je lepiej rozumieć i nawiązywać z nimi relacje bez użycia przemocy. W odróżnieniu od swojego ojca, kowboja, który „łamał” młode konia zajeżdżając je, Monty odkrył join up, czyli połączenie. Opisał to jako moment, kiedy koń wybiera to, że chce być z człowiekiem, w przeciwieństwie do sytuacji, kiedy chce być od niego daleko. Join up pozwoliło mu osiągać to, że każdy koń, nawet najbardziej dziki, przyjmuje kiełzno, siodło, a potem człowieka na swoim grzbiecie w kilkanaście minut i bez złych skutków zarówno dla konia, jak i dla jeźdźca.

Od kiedy Monty odkrył język koni i to, że można to wykorzystać dla dobra zarówno tych zwierząt, jaki ludzi użytkujących konie, jeździ po świece z przesłaniem: Moją misją życiową jest zostawić świat lepszym miejscem niż go zastałem dla koni i ludzi. W pewnym sensie jest to spłacanie długu, jaki ludzie mają wobec koni, bo jak napisał we wstępie do wspomnianej książki: …jesteśmy winni przeprosiny temu gatunkowi za to, że przez tysiące lat musiał cierpieć z powodu naszego braku zrozumienia.

Każdy, kto chce się uważać za koniarza, powinien przeczytać wszystkie cztery książki, jakie napisał Monty Roberts, bo dzięki temu będzie w stanie je lepiej rozumieć. No i najlepiej przeczytać je zanim się ktoś wybierze na pokaz 16 listopada.

A pokaz organizuje Magdalena Stanik, która odbyła już dwa kursy u Monty Robertsa i została zakwalifikowana przez niego na staż instruktorski. Więcej szczegółów znajdą Państwo na stronie:

www.montyrobertswpolsce.pl

Marek Szewczyk