Po moim poprzednim artykule telefon rozgrzał mi się do czerwoności. Jak mogłem napisać, że artykuł Piotra Nisztora jest rzetelny? Przecież – zdaniem moich rozmówców – jest tendencyjny i kłamliwy! Tendencyjny? Ja to ująłem delikatniej: że napisany z tezą, ale ogólnie - zgoda. Ale kłamliwy? 

Przeczytałem go jeszcze raz dokładnie. We fragmencie dotyczącym kontraktu na dzierżawę Moriona przez katarską stadninę Al Thumama nie ma nieprawdy. Oczywiście sam fakt ujawnienia tajemnicy tego kontraktu jest naganny z prawnego punktu widzenia. Szkodzi też wiarygodności biznesowej polskich stadnin, ale mnie trudno zdobyć się na słowa potępienia, gdyż jako dziennikarz też wielokrotnie ujawniałem to, co miało pozostać tajne. Cóż, taka jest rola dziennikarzy. Ja to czyniłem w dobrej intencji, redaktor Nisztor zapewne też uważa, że służy w tym momencie dobrej sprawie, sorry – dobrej zmianie. W tej sprawie bardziej trzeba winić tych, którzy dostarczyli dziennikarzowi poufne dane.

Były i błędy

We omawianym fragmencie jest nawet jeden akapit, w którym przyznaję rację redaktorowi Nisztorowi. Kiedy pisze:

Wątpliwości w całej sprawie budzi coś jeszcze. W punkcie szóstym jest mowa o tym, kto zatwierdza wszelkie decyzje dotyczące „dziennego utrzymania, transportu i wystawiania Ogiera” oraz „wybór prezentera”. Z umowy wynika, że z imienia i nazwiska został tam wskazany Jerzy Białobok. Zgodnie z prawem nawet po odwołaniu go to on, a nie aktualny szef michałowskiej stadniny zatwierdza opisane w umowie działania.

Tak, zgadzam się, w umowie powinien być wskazany prezes stadniny albo główny hodowca, ale bez nazwiska, by uniknąć kłopotliwych sytuacji. Bo po pierwsze - prezesa (jak widać) można zmienić, a po drugie – co by było gdyby (przepraszam za ten ton) Białobok opuścił nagle ten padół?

Przy okazji wrócę jeszcze do innego wątku, nie poruszanego w omawianym artykule, ale dotyczącego błędu popełnionego przez Jerzego Białoboka. A mianowicie, do umowy dzierżawy służbowego mieszkania. Nie powinna być dożywotnia. Na czas pełnienia funkcji – tak. Można się zgodzić, że po ewentualnym dotrwaniu na stanowisku prezesa do czasu przejścia na emeryturę, stadnina powinna zapewnić byłemu prezesowi inne mieszkanie na terenie stadniny, ale to „główne” powinno być do dyspozycji spółki, dla nowego szefa.

Bronię Jerzego Białoboka (i pozostałej dwójki), bo na to zasługują, ale nie oznacza to, że będę to robić bezkrytycznie. Jeśli są błędy, to trzeba powiedzieć: tak, to jest błąd.

Jednak proponuję położyć na jednej szali zasługi i osiągnięcia Jerzego Białoboka, a z drugiej te dwa wspomniane błędy. Na jaką stronę waga się przechyli? Ja nie mam wątpliwości. Nie mam też wątpliwości, że te błędy nie mogą być podstawą do wyrzucenia z pracy tej klasy fachowca!

Fanpage

Przeczytałem też uważnie jeszcze raz fragment dotyczący Hilke de Bruycker. Bardzo sprytnie napisany. Redaktor zadaje pytanie, czy pieniądze na prowadzenie założonego przez nią fanpage’a w obronie zwolnionej trójki specjalistów daje katarska stadnina, w której pani de Bruycker jest menedżerką. Wysyła to pytanie do niej, a ponieważ nie dostaje odpowiedzi, to… czytelnik może sobie sam wyciągnąć wnioski.

Dopiero przy drugim czytaniu uderzyło mnie, że przecież na prowadzenie fanpage’a nie potrzeba pieniędzy. Taką stronę potrafi założyć każda nastolatka, a do wypisywania na niej codziennych hymnów pochwalnych pod czyimś adresem, bądź nieustannego krytykowania kogoś, nie potrzeba żadnych pieniędzy. Tylko czasu i potrzeby nieustannego dzielenia się tymi emocjami z bliźnimi.

Odgrzewane kotlety

Skoncentrowałem się na dwóch głównych fragmentach tego artykułu. Tymczasem w innych są – niestety – znane nam już i wielokrotnie powtarzane przez jedną stronę (obrońców Jurgiela), a dementowane przez drugą (także przeze mnie) manipulacje bądź kłamstwa. O „miażdżących wynikach kontroli w stadninach”, o  rzekomym „rekomendowaniu przez CBA zmian w stadninie” (dlaczego tym razem liczba pojedyncza?), o prywatnej firmie, która „bez konieczności stawania w przetargach zarabiała miliony złotych, narażając państwowe stadniny na wymierne – zdaniem CBA – starty”, o „antybiotykach używanych w hodowli drobiu, które dla koni są śmiertelne”.

Wycofuję zatem słowo „rzetelny” i przepraszam. Przepraszam moich czytelników. A co do Piotra Nisztora – pozostaję pod wrażeniem jego dziennikarskiej sprawności. Szkoda, że w służbie „dobrej zmiany”.

Marek Szewczyk