Zostałem poproszony przez koleżanki i kolegów z Warszawsko-Mazowieckiego Związku Jeździeckiego, abym nie pełnił na tym zjeździe Polskiego Związku Jeździeckiego funkcji delegata. 

Już raz udostępniłem łamy tego bloga pani Beacie Kumanek. We wrześniu ubiegłego roku podzieliła się na nim swoimi pozytywnymi wrażeniami z aukcji i czempionatu w Janowie Podlaskim ("Z uśmiechem o Janowie Podlaskim"). Pani Beata jest warszawianką i amatorką, jeśli chodzi o konie arabskie. Zaczęła się nimi interesować bliżej od lutego ubiegłego roku, czyli od momentu, kiedy zrobiło się o nich głośno nie z powodu ich osiągnięć na pokazach czy cen na aukcjach, a z powodu nieuzasadnionego zwolnienia prezesów dwóch stadnin, czyli Jerzego Białoboka i Marka Treli, oraz inspektor Anny Stojanowskiej. Obecnie jest częstą bywalczynią w Janowie Podlaskim i ma dobre rozeznanie w sytuacji tej stadniny. 

A sytuacja finansowa musi nie być najlepsza, skoro prezes Sławomir Pietrzak tnie koszty gdzie się da, nawet jeśli odbywa się to kosztem koni i krów, nie mówiąc już o ludziach. Rozwiązanie umowy z lekarzem weterynarii, który od wielu lat wraz ze swoim współpracownikiem obsługiwał stadninę i duża oborę (są teraz bez opieki weterynaryjnej), a także zwolnienie kierownika stajni wyścigowej potwierdzają tę tendencję. I zdają się potwierdzać złą sytuację finansową stadniny.

Oddaję zatem głos pani Beacie Kumanek.

Marek Szewczyk

Choć Arrogate dopiero 11 kwietnia skończy 4 lata, a sezon wyścigowy na świecie trwa ledwie 3 miesiące, imię tego ciemnosiwego ogiera pełnej krwi angielskiej Amerykanie mogą już zapisać obok takich sław, jak: Man o’War, Seabiscuit, War Admiral, Secretariat, Affirmed, John Henry, Cigar, Curlin, Zenyatta, California Chrome czy American Pharoah. Styl w jakim Arrogate wygrał Dubai World Cup budzi podziw. 

Wiem, że po mojej rezygnacji z funkcji prezesa PZJ nie powinienem mówić innym, co należy robić, aby nie pogarszać sytuacji w polskim jeździectwie. Ale mogę mówić, co ja zamierzam zrobić. Jestem delegatem, mam czynne prawo wyborcze i zamierzam z niego skorzystać podczas najbliższego zjazdu.

Dzięki relacji internetowej na portalu „Świata Koni” mogłem obejrzeć wystąpienia obu kandydatów na prezesa PZJ – Jana Sołtysiaka i Jerzego Milewskiego. Utwierdziły mnie one we wcześniejszym przekonaniu, żeby zagłosować na Jana Sołtysiaka. Dlaczego?

Wybór Donalda Tuska na przewodniczącego Rady Europy głosami 27 państw członkowskich wbrew sprzeciwowi Polski przypomina – oczywiście z zachowaniem proporcji ważności wydarzeń – niedawną sytuację, kiedy to Anna Stojanowska została ponownie wybrana na stanowisko wiceprezesa ECAHO.

Zakończyły się rozgrywki Pucharu Świata w skokach przez przeszkody, zarówno w najsilniejszej z lig – w lidze Europy Zachodniej, jak i w naszej – Europy Centralnej. Jakie wnioski się nasuwają na tym etapie?

Nie, rzecz nie będzie o wyborze Donalda Trumpa na prezydenta Stanów Zjednocznych i o politycznych konsekwencjach tego wyboru. Rzecz będzie o wyścigach konnych. 

Niezręcznie jest pisać o tym, że zostałem nagrodzony. Ale skoro tak się stało, to trudno – chcę się pochwalić i to w tym miejscu. A dlaczego – to proste, bo zostałem wyróżniony tytułem „Hipologik Roku 2016”.

Przepraszam, że prawie z tygodniowym opóźnieniem, ale wessała mnie fala bieżących sprawa, a głównie przejmowania mostka kapitańskiego i konieczność uczenia się, gdzie jest kompas, gdzie ster i jak się porozumiewać z załogą, ile osób ona liczy i czym się kto zajmuje.

A więc z opóźnieniem, ale z całego serca – dziękuję tym wszystkim, którzy na mnie głosowali podczas zjazdu Polskiego Związku Jeździeckiego i tym, którzy mnie wspierali w trakcie kampanii wyborczej. Tych, którzy na mnie nie głosowali i nie trzymali za mnie kciuków, chciałbym zapewnić, że dołożę wszelki starań, aby pokazać, iż jestem w stanie poprowadzić nasz wspólny okręt, jakim jest polskie jeździectwo, dobrym kursem. Może się Państwo z czasem przekonają, że nie był to taki zły wybór. Tych, którzy we mnie wierzyli, postaram się nie zawieść.

Szanowny Panie Henryku, były prezesie PZJ,

Od dwóch dni zaglądam codziennie do mojej skrzynki pocztowej, tej tradycyjnej, na klatce schodowej, w oczekiwaniu na Pana program, a tu pusto. Jestem rozczarowany, że nie zaszczycił mnie Pan prezentacją swojego programu, który wspólnie z wybranymi przedstawicielami środowiska chciałby Pan zrealizować.

Choć mi go Pan nie przysłał, zapoznałem się z nim. Na początek drobna uwaga – nie wypada po tym, jak tytułuje Pan swój list-program np. Pani Alicjo czy Panie Andrzeju, pisać w pierwszych słowach tegoż listu: Tą tradycyjną drogą pozwalam sobie wysłać swój program wyborczy. Wierzę, że uznasz go godny rozważenia i poparcia.

Powinno być: Wierzę, że uzna go Pani/uzna go Pan… Takie „tykanie” adresatów, z których tylko z niektórymi jest Pan na „ty”, jest nieeleganckie, żeby nie powiedzieć niekulturalne.