Zorganizowana po raz pierwszy w historii aukcja o szumnej nazwie Winter Star Horse Auction miała miejsce w sobotę 7 grudnia na Służewcu. Fizycznie odbyła się w środku trybuny głównej. Organizatorem był Polski Klub Wyścigów Konnych.

Wystawiono na tę aukcję zarówno konie pełnej krwi angielskiej, jak i czystej krwi arabskiej. W tym drugim zbiorze były nie tylko konie pokazowe, także te, które biegały na torze wyścigowym.

A oto wyniki w liczbach. Z 14 koni pełnej krwi angielskiej żaden nie został sprzedany! Z 38 koni arabskich sprzedanych bądź wydzierżawionych zostało 13 za łączną sumę 483 800 euro. Daje to średnią cenę 37 215 euro.

Stadnina Koni Janów Podlaski sprzedała 3 klacze (Adelitę, Amarenę, Bambinę) oraz wydzierżawiła jedną (Pingę) łącznie za 405 tys. euro. Przy obecnym przeliczniku (ok. 4,2) daje to 1 701 tys. zł. SK Michałów sprzedała 7 koni za 69 300 euro. Do tego trzeba dodać dwa sprzedane konia prywatnego właściciela za 9500 euro.

Tyle liczby. Teraz czas na ocenę.

Paryski czempionat świata koni arabskich zakończył się klęską polskich koni pochodzących z państwowych stadnin. Jedyny medal – wiceczempionat świata klaczy młodszych – zdobyła 4-letnia Eralda wyhodowana przez Krzysztofa Goździalskiego, ale już w obcych rękach.

Wyraźnie też było widać, że klacze urodzone w polskich państwowych stadninach, ale pokazywane przez trenerów pracujących dla obecnych właścicieli bądź dzierżawców okazywały się lepsze od tych, które przygotowywane były w Michałowie czy Janowie Podlaskim.

Nie zamierzam opisywać wyników w poszczególnych klasach czy w czempionatach – zainteresowanych odsyłam do strony czempionatu świata – http://www.arabianessence.tv/events/a ... mpionship-2019-paris/220/ bądź do artykułu Aliny Sobieszak na portalu „Świat Koni” – https://swiatkoni.pl/arabski-pociag-na ... _XbpptSxve0xacEV1iTyjRPgA.

Spróbuję postawić diagnozę, dlaczego polskie koni, zwłaszcza te przywiezione z polskich stadnin, wypadły tak słabo.

Na blogu Marka Grzybowskiego o tytule „Koń a sprawa polska” ukazał się kolejny jego tekst pt. „Meandry aukcji w Janowie”. Trochę się dziwiłem, że autor wraca do ostatniej aukcji, która miała miejsce w sierpniu, dopiero teraz – pod koniec listopada. Ale to nie tak. To nie jest tekst o tegorocznej aukcji, a głównie o przeszłości, kiedy aukcja była organizowana przez Animex, a potem przez Polish Prestige. Czyli głównie przez Marka Grzybowskiego, który ją najpierw przygotowywał wraz z innymi, a potem prowadził jako aukcjoner (już samodzielnie). A że robił to – mam na myśli prowadzenie, bo o przygotowaniach mam za małą wiedzę, aby się o tym wypowiadać - zawsze bardzo dobrze, to z zainteresowaniem przeczytałem cały tekst.  

Jeden akapit musiałem jednak czytać kilka razy. I za każdym razem się szczypać, czy aby dobrze widzę!

Panie Ministrze! Pan sobie przysypia na brukselskich korytarzach, a tu w kraju, w państwowej hodowli koni arabskich źle się dzieje.

Pan wyrzucił Jerzego Białoboka i Marka Trelę m.in. za to – jak Pan twierdził – bo jakby zostali na swoich stanowiskach, to za 10 lat nie byłoby już co hodować. Wszystko by wyprzedali. Konkurencja dostałaby wszystkie najlepsze klacze albo sprzedane, albo wydzierżawione z możliwością pobierania od nich zarodków, więc za 10 lat zagraniczna hodowla by nas wyprzedziła, a polska przestałaby się liczyć. Nie mógł Pan do tego dopuścić.

Muszę wrócić do tegorocznej aukcji Pride of Poland z jednego powodu. Jedna z klaczy formalnie sprzedana na głównej aukcji nie została odebrana przez tego, kto ją wylicytował, a po jakimś czasie została sprzedana temu, kto o nią walczył w licytacji.

Przypomnę to, co napisałem wówczas w artykule pt. „Dobre aukcje z kilkoma „ale”” (13 VIII 2019):

Na początku października zakończyła się (w I instancji) sprawa z powództwa Sławomira Pietrzaka przeciwko Beacie Kumanek o ochronę dóbr osobistych. Chodziło o artykuł pt. „Komu zależy na upadku Stadniny Koni w Janowie Podlaskim?” autorstwa pani Kumanek, który zamieściłem na moim blogu 2 listopada 2017 roku.

Powód, czyli Sławomir Pietrzak, w pozwie zarzucał Beacie Kumanek, że:

Publikując przedmiotowy artykuł na w/w stronie internetowej pozwana naruszyła dobra osobiste powoda w postaci jego dobrego imienia, godności i renomy zawodowej, pomawiając go w szczególności o wyzysk, pogardę i brak elementarnego poszanowania pracowników spółki Stadnina Koni Janów Podlaski Sp. z .o.o. oraz doprowadzenie do upadku hodowli koni arabskich w Polsce. /…/ Wypowiedzi pozwanej wyrażone w artykule o charakterze ocennym nie mieszczą się granicach dopuszczalnej krytyki, natomiast te dotyczące faktów są nieprawdziwe…

Wyrok zawiera 5 punktów i przytoczę je w całości.

Jerzy Sawka jest obecnie dyrektorem toru wyścigowe na wrocławskich Partynicach, ale przed wszystkim jest koniarzem, praktykującym jeźdźcem. Swego czasu rywalizowaliśmy w mistrzostwach Polski dziennikarzy. Teraz Jurek poszedł bardziej w kierunku tzw. jeździectwa naturalnego, jeździ w siodle westernowym, ale jeździ. A do tego myśli. No i wymyślił bardzo pożyteczne urządzenie – Sawka Light Hand. A ja postanowiłem z tego urządzenia skorzystać. Dlaczego?

Dobra wiadomość dla tych, którzy chcieliby wziąć udział w spotkaniu z Montym Robertsem, a dla których już zabrakło biletów na sobotę 16 listopada. Organizatorzy namówili bowiem słynnego zaklinacza koni na jeszcze jeden dzień pokazów.

Postanowiłem się odnieść na gorąco do artykułu Tadeusza Porębskiego w tygodniku „Passa” o alarmistycznym tytule „Kolejny zamach na Służewiec?” Autor ujawnia plany Totalizatora Sportowego, których intencję oddaje nazwa koncepcji, a brzmi ona „Europejskie Centrum Rozwoju Jeździectwa i Hodowli Tor Wyścigów Konnych Służewiec.”

Cały artykuł oraz wspomniany  w postaci grafiki można przeczytać i obejrzeć pod tym linkiem: https://www.passa.waw.pl/artykul/kolejny-zamach-na-sluzewiec,3986

Wyobraźmy sobie taką sytuację – pracownik jakiejś firmy przez lata konsekwentnie działa na jej niekorzyść, a w zamian za to awansuje i jeszcze dostaje wymierne korzyści majątkowe od tejże firmy. Czy to możliwe?

Na zdrowy chłopski rozum – nie, ale w Polsce wszystko jest możliwe. Wystarczy tylko wiedzieć na kogo donosić, kogo podgryzać z jednej strony, a z drugiej – z kim trzymać. Taką sytuację mamy w Stadninie Koni Prudnik.