Niemiecki wukakwista Michael Jung przeszedł do historii jako pierwszy zawodnik w tej konkurencji, który sięgnął po raz trzeci po złoty medal indywidualnie.

W środę 24 lipca, czyli na dwa dni przed ceremonią otwarcia Igrzysk Olimpijskich w Paryżu, a na trzy dni przed rozpoczęciem rywalizacji w WKKW, portal Świat Koni podał informację, że w polskiej ekipie nastąpiła zmiana. Informacja ta wywołała burzę w internecie. Nie dlatego, że z powodu kontuzji (a właściwie kulawizny) klaczy Lucinda Ex Ani został z ekipy wycofany Paweł Warszawski, bo kłopoty zdrowotne koni w tej konkurencji to chleb powszedni, a z powodu nazwiska zawodnika, który ma go zastąpić. Bo nie jest nią, zgłoszona pierwotnie jako rezerwowa Wiktoria Knap z koniem Quintus, a Jan Kamiński z wałachem Jard. Dlaczego jest to zaskakujące? Dlaczego wywołuje to tyle kontrowersji?

We wtorek 9 lipca w siedzibie Polskiego Komitetu Olimpijskiego z inicjatywy PZJ odbyło się spotkanie z zawodnikami nominowanymi na Igrzyska Olimpijskie w trzech konkurencjach jeździeckich. Tak się złożyło, że w tym samym czasie dotarł tam sprzęt zamówiony przez PZJ dla olimpijczyków. W tej liczbie były fraki ujeżdżeniowe. I od razu zrobił się problem.

Z czterech amazonek (trzy + rezerwowa) dwie zgłosiły zastrzeżenia do tych fraków. Przede wszystkim chodziło o ich dopasowania do sylwetek zawodniczek, a właściwie niedopasowanie. Również jakość materiału (plastikopodobny, nieoddychający) budziła zastrzeżenia.

Za czasów „dobrej zmiany”, czyli rządów PiS, byliśmy świadkami wielu złych zmian personalnych w państwowych stadninach koni. Te najgłośniejsze to oczywiście zmiany w stadninach koni arabskich. Pisałem o tym na tych łamach wielokrotnie, więc nie ma co wracać do szczegółów.

Teraz rządzi „koalicja 15 października” i zmian w wielu obszarach gospodarki i nie tylko bez liku. Powinniśmy mieć nadzieję, że na lepsze. Ale czy na pewno?

W obszarze państwowej hodowli koni, którą nadzoruje KOWR, też widzimy zmiany. Ostatnio taka miana nastąpiła w Stadzie Ogierów Książ. Zmienił się prezes Ośrodka Hodowli Zarodowej w Kamieńcu Ząbkowickim, któremu podlega od 2013 roku Stado Ogierów Książ, a ten od razu pożegnał się z dotychczasową kierowniczką Stada - Małgorzatą Studzińską.

Sprawozdawczy zjazd Polskiego Związku Jeździeckiego, jaki miał miejsce w poniedziałek 17 czerwca w Centrum Olimpijskim w Warszawie, skłania do kilku refleksji. Dotyczą one: frekwencji, transparentności oraz tego, czy kadencja władz PZJ ma się pokrywać z cyklami olimpijskimi, czy nie.

Dziś przed południem w Stadninie Koni Białka miało miejsce wydarzenie, którego niechlubną „bohaterką” była kierująca tą stadniną Hanna Sztuka. Wydarzenie niecodzienne, bo też niecodzienne było zachowanie owej „bohaterki”.

Krzysztof Jurgiel, były minister rolnictwa w rządzie zjednoczonej prawicy, a ostatnio poseł do europarlamentu, został jednoosobową decyzją Jarosława Kaczyńskiego zawieszony w prawach członka PiS.

Kaczyński, uzasadniając tę decyzję stwierdził, że Jurgiel był odpowiedzialny za to, iż po wyborach samorządowych PiS stracił władzę w sejmiku województwa podlaskiego, po przejściu dwojga radnych PiS na stronę obecnej większości rządzącej. A ową dwójkę radnych PiS miał jakoby zachęcać do takiego kroku Krzysztof Jurgiel w akcie zemsty za to, że nie znalazł się na liście kandydatów do europarlamentu w tym rozdaniu. Tak uzasadniał swoją decyzję Kaczyński.

Ta decyzja dobrze obrazuje to, do czego Kaczyński używał (i używa) władzy.

We wtorek 12 marca 2024 roku w wieku 92 lat zmarł Leszek Strzałkowski. Wielka postać państwowej hodowli koni oraz wyścigów konnych w Polsce. Jego szczegółowy życiorys można znaleźć na portalu „Legendy Polskiego Jeździectwa” prowadzonym przez Artura Bobera. Są tam też artykuły dokumentujące dokonania Pana Leszka jako hodowcy koni pełnej krwi angielskiej.

Ja pozwolę sobie podzielić się z Państwem moimi wrażeniami sprzed lat, kiedy miałem do czynienia z panem Strzałkowskim.

Od kilku dni ludzie ze środowiska „arabiarzy” w Polsce (i nie tylko) wiedzą, że Jerzy Białobok wygrał proces ze zniesławiającą go Hanną Sztuką. Ja także jestem w tym gronie. Nie pisałem o tym do tej pory, gdyż za mało wiedziałem o szczegółach tej sprawy. Ale teraz już wiem i chętnie się tymi szczegółami z Państwem podzielę.

Byłem wczoraj w Łazienkach Królewskich na spotkaniu poświęconemu setnej rocznicy zdobycia przez Adama Królikiewicza brązowego medalu olimpijskiego w skokach przez przeszkody na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu w 1924 roku. Inicjator tego spotkania, niezmordowany Marcin Szczypiorski, postarał się o bogaty program i ciekawych prelegentów. Najważniejsi byli profesor Renata Urban, która od lat dokumentuje historię polskiego jeździectwa (napisała m.in. książkę „Jeźdźcy-olimpijczycy Drugiej Rzeczpospolitej”). A osobisty wątek wniósł wnuk Adama Królikiewicza – Cezary Harasimowicz, przywołując kilka wspomnień ze swego dzieciństwa, czyli historie opowiadane w jego rodzinie, m.in. przez jego Dziadka.

Nie będę oczywiście opisywał wszystkiego, co opowiedzieli zebranym oboje prelegencie, ale chciałbym się skupić na dwóch wybranych kwestiach.